weekendblues en oude wijven zomer
Afgelopen weekend was druk bezet op de virtuele agenda.
Achteraf viel het eigenlijk wel mee.
Ik bezocht namelijk geen enkele van de geplande activiteiten.
Maar het is een weekend welke me in het geheugen gegrift staat.
Het derde weekend van September is altijd een combinatie van de BCD meerkamp, de competitie finale en de DTD.
Schipperen dus.
En wachten op bockbier.
Eerst was het makkelijk met de club mee naar de competitie maar met de dames of met de heren?
Toen kiezen tussen twee broodheren: de club op Hewlett Packard. Het werd een beetje om en om al naar gelang het belang van de club. Maar aangezien HP flink voor mij in de buidel taste moest ik ook daar een stapje extra voor doen en soms meelopen.
Toen als verantwoordelijke voor de meerkamp kwam er nog een rol bij. Hetzij voor de bond hetzij voor de club hetzij voor de atleet.
Een rondje Nederland dat was het meestal wel.
Afgelopen weekend was het dus weer zover. In gedachten zag ik de ploegleider zwoegen over opstellingen die vaker niet dan wel bewaarheid worden. Ik dacht aan de vele keren verzamelen voor het centraal station van Amsterdam in het bruine kroegje. Ook moest ik denken aan Simone die nu het hele hebben en houden van de DTD mee regelde in haar eerste jaar direct een megaklus met ook een loop op zaterdag. Verder dacht ik aan de twee atleetjes va GA die ik deze zomer even hielp met hoogspringen. Maar toen:
Eerst de goede prestaties van de Spartaan jeugd (opvolging voor Yvonne en Remona)
Geen medailles voor de GA-meiden (wel pr’s)
Een dode bij de DTD (vreselijk)
Degradatie AAC mannen (mijn club! Schande!!)
Verder ook de vrouwen van De Spartaan (mijn cluppie) uit de ere divisie.
(maar de KAV in geen velden of wegen te bekennen)
Alles via de electronische snelweg: Twitter, Facebook, prikbord, gmail.
Toen wist ik weer wat ik gemist had.
De adrenaline kick, het biertje met Arno, de prognoses van Veevees, de lopers van HP, het dweilorkest na de tunnel, het vervelende baantje van TION, steevast een discussie met de jury en/of gedelegeerden bij de NK bees, wegsoezen in de nazomer zon, indian summer, enzenz.
Maar ja,
De een uur drie is verder weg dan ooit.
En Nederland ook.
Achteraf viel het eigenlijk wel mee.
Ik bezocht namelijk geen enkele van de geplande activiteiten.
Maar het is een weekend welke me in het geheugen gegrift staat.
Het derde weekend van September is altijd een combinatie van de BCD meerkamp, de competitie finale en de DTD.
Schipperen dus.
En wachten op bockbier.
Eerst was het makkelijk met de club mee naar de competitie maar met de dames of met de heren?
Toen kiezen tussen twee broodheren: de club op Hewlett Packard. Het werd een beetje om en om al naar gelang het belang van de club. Maar aangezien HP flink voor mij in de buidel taste moest ik ook daar een stapje extra voor doen en soms meelopen.
Toen als verantwoordelijke voor de meerkamp kwam er nog een rol bij. Hetzij voor de bond hetzij voor de club hetzij voor de atleet.
Een rondje Nederland dat was het meestal wel.
Afgelopen weekend was het dus weer zover. In gedachten zag ik de ploegleider zwoegen over opstellingen die vaker niet dan wel bewaarheid worden. Ik dacht aan de vele keren verzamelen voor het centraal station van Amsterdam in het bruine kroegje. Ook moest ik denken aan Simone die nu het hele hebben en houden van de DTD mee regelde in haar eerste jaar direct een megaklus met ook een loop op zaterdag. Verder dacht ik aan de twee atleetjes va GA die ik deze zomer even hielp met hoogspringen. Maar toen:
Eerst de goede prestaties van de Spartaan jeugd (opvolging voor Yvonne en Remona)
Geen medailles voor de GA-meiden (wel pr’s)
Een dode bij de DTD (vreselijk)
Degradatie AAC mannen (mijn club! Schande!!)
Verder ook de vrouwen van De Spartaan (mijn cluppie) uit de ere divisie.
(maar de KAV in geen velden of wegen te bekennen)
Alles via de electronische snelweg: Twitter, Facebook, prikbord, gmail.
Toen wist ik weer wat ik gemist had.
De adrenaline kick, het biertje met Arno, de prognoses van Veevees, de lopers van HP, het dweilorkest na de tunnel, het vervelende baantje van TION, steevast een discussie met de jury en/of gedelegeerden bij de NK bees, wegsoezen in de nazomer zon, indian summer, enzenz.
Maar ja,
De een uur drie is verder weg dan ooit.
En Nederland ook.
Comments