van gaal en orie

gisteravond gekeken naar mannen strak in pak, met oordopjes en kauwgom. het waren geen beveiligingsmensen nee het waren de coaches van canada en de usa. de ijshockey clash van noordamerika. wat een teleurstelling. matige wedstrijd en de canadezen verloren terecht. de coaches daar let ik altijd extra op bij de sportwedstrijden. zo heb ik de afgelopen dagen met extra aandacht voor de tv gezeten en jac orie gevolgd. met meerdere mensen uit zijn ploeg op het ijs blijft hij ontspannen coachen. hij straalt uit: het werk is gedaan ik vertrouw er op dat jullie het laten zien. niet druk gebaren op de kruising, nee bijna beschouwend armen over elkaar. (De volgende stap is dat hij gewoon op het bankje op het middenterrein blijft zitten en tussen de races door een sponsorplan schrijft.) Hij heeft oog voor de sporter na de finish en deelt de emotie om vervolgens naar de volgende starter te gaan. Hij zit in een emotionele achtbaan die slopend moet zijn. Hoe onbewogen hij ook is. Zijn vreugde uitbarting met Tuitert is gelukkig het bewijs dat er veel onder de oppervlakte moet gebeuren. Het is een stille coach. De wedstrijd is de finishing touch van het proces. Tijdens de ritten is zijn inbreng nihil, het podium is voor de atleet en de coaching komt vanaf de zijkant. Mooi om te zien.
Dit weekend ook een uitbarsting van Louis van Gaal gezien. Hij begrijpt niet dat een voetbalwedstrijd vanuit een ander perspectief een ander beeld oplevert. Of hij wil niet begrijpen dat de ander dat niet begrijpt. De voetbalwereldverbeteraar schoot dus weer eens uit zijn slof. Hij trapt iedere keer weer in de val om mee te gaan met de vragensteller en zich dus op dat zelfde niveau begeeft. "Don’t argue with a fool. The spectators can’t tell the difference", louis, snap dat nou.