eigen

als je ergens een tijdje verblijft wordt het een beetje eigen.
dus als je 's morgens de sleutel afgeeft bij de balie van het hotel krijg je niet een beleefd knikje maar een gesprekje.
bij het ontbijt geef ik agenten van militar politia die er regelmatig eten even een handje.
kijk ik uit het raam dan weet ik dat het bijna tien over zeven is want de medewerkster van de bank tegenover het hotel wordt door haar vriend op de brommer afgezet en zoenen.
dan moet ook zo de kleine schoonmaakster komen die met de bus op halte acht is uitgestapt.
inmiddels is dan ook de chauffeur gearriveerd die zijn puddinkje oppeuzlet en ons dan 'vamos' naar de atletiekbaan brengt om 7.15 uur.
als we 's avond de bus nemen worden we beleefd gevraagd hoe het met ons gaat in dat zelfde station en bij het uitstappen wuift de meneer van halte shopping ons vriendelijk toe.
bij chocolaterie Kopenhagen weten ze bij binnenkomst al dat we een espresso met een klein glaasje bubbeltjeswater willen.
zelfs kamer 608 van het hotel voelt als onze eigen kamer.
het moet niet gekker worden.