spraakwater

We lusten wel iets te drinken.

Ik vraag daarom de kaart als extraatje want achter de bar staan heel veel flessen uitgestald en er is een special koelkast voor bier en een andere met frisdrank. Geen wijn te bekennen. Die blijkt op een speciale kaart te staan. En ik zie even later dat het  in een speciale koelkast zit compleet met slot en grendel op het eind van de bar.

Diana heeft iets uitgezocht  van de kaart en vraagt aan de ober of ze die hebben.

Hij kijkt bedenkelijk en loopt naar de bar om zijn sleutelbos te halen en haalt vervolgens uit de speciale koelkast een grote fles. “Deze mevrouw?”, vraagt hij. Nu kijkt Diana bedenkelijk want het is niet het gevraagde. Hij aarzelt niet pakt de kaart en wijst een andere wijn aan, drie keer zo duur. Kordaat wijst Diana dit af en zegt: “ik wel de andere, want dit klopt niet”. Hij bekijkt het etiket maar zegt dat dit toch echt de wijn is. Diana wijst er fijntjes op dat wat hij aanwijst een grote fles witte wijn is en dat zij vraagt om een half flesje rood.

Zuchtend draait de ober zich om, ik lach achter zijn rug naar Diana, en hij komt terug met twee flesjes. Een mousserende en een met iets anders. Het blijkt de andere te zijn en hij wijst nogmaals naar zijn eerste keus die te duur was maar gaat overstag als Diana aanwijst dat het om een halve gaat.

Hij verdwijnt nu met het flesje naar de keuken. Wij kijken elkaar vragend aan: geen idee. Even later gaat de deur open en komt het buffetkarretje met een grote emmer ijs, waar nog net de hals van het flesje boven het servet uitpiept, en twee sets glazen: twee grote en twee kleine wijnglazen. Zonder verder te vragen schroeft de man de fles open, giet een groot glas voor driekwart vol en kijkt ons aan. “Nee, dank je hij hoeft niet terug in het ijs” zegt ze “en mijn man drinkt geen wijn”. Verbluft kijkt hij ons aan zet de glazen op tafel, en de emmer ijs, met het flesje ernaast en rijdt het karretje terug naar de keuken.