Bluesy
Als het eerste nummer van de eerste set meer dan de normale speeltijd vergt, dan weet je dat het een lange namiddag gaat worden.
Goed, de blues klassieker "Little Red Rooster" (of "The Red Rooster" zoals de oorspronkelijke titel uit 1961bij Howlin’ Wolf was) is eigenlijk een eclectisch blues werkje waar diverse blues elementen in verwerkt zijn uit diverse stijlen. Het kan dus meanderen in de Delta blues. Sloom heen en weer kabbelend dan weer loom stromend. Delta blues ‘range from introspective and soulful to passionate and fiery’ las ik in een omschrijving.
Toegegeven het is niet makkelijk om op zondagmiddag in een kroeg de blue notes een diepere lading te geven. Maar om dan maar om de haverklap een solo van sax, gitaar of blues harp in te zetten. Nee, dat levert niks extra op. Behalve dan ellenlange uitvoeringen van op zich prachtige nummers die nu krachteloos worden en, ja het moet gezegd, zelfs saai.
Daar kan ook de sterke as van de band niks aan doen. Ik had hem niet herkend van gezicht maar de krachtige sound was er: Gerrit Veen op bas. Heerlijk. De rest kan stevig leunen op dit tandem met voorop drummer Batista (Badtist). Jammer genoeg is de zang van Harm Brinksma vlak, schreeuwerig en schmierend. Het zuigt iedereen het moeras in. Blues Encore verzuipt in een brij van treurigheid in cafe Koster op zondagmiddag.
Ik haak na de eerste set af en ga op zoek naar een lekkere IPA.
Get messed up today
I'll be okay tomorrow
Goed, de blues klassieker "Little Red Rooster" (of "The Red Rooster" zoals de oorspronkelijke titel uit 1961bij Howlin’ Wolf was) is eigenlijk een eclectisch blues werkje waar diverse blues elementen in verwerkt zijn uit diverse stijlen. Het kan dus meanderen in de Delta blues. Sloom heen en weer kabbelend dan weer loom stromend. Delta blues ‘range from introspective and soulful to passionate and fiery’ las ik in een omschrijving.
Toegegeven het is niet makkelijk om op zondagmiddag in een kroeg de blue notes een diepere lading te geven. Maar om dan maar om de haverklap een solo van sax, gitaar of blues harp in te zetten. Nee, dat levert niks extra op. Behalve dan ellenlange uitvoeringen van op zich prachtige nummers die nu krachteloos worden en, ja het moet gezegd, zelfs saai.
Daar kan ook de sterke as van de band niks aan doen. Ik had hem niet herkend van gezicht maar de krachtige sound was er: Gerrit Veen op bas. Heerlijk. De rest kan stevig leunen op dit tandem met voorop drummer Batista (Badtist). Jammer genoeg is de zang van Harm Brinksma vlak, schreeuwerig en schmierend. Het zuigt iedereen het moeras in. Blues Encore verzuipt in een brij van treurigheid in cafe Koster op zondagmiddag.
Ik haak na de eerste set af en ga op zoek naar een lekkere IPA.
Get messed up today
I'll be okay tomorrow
Comments