Laatste der AAC Mohikanen

Op 22 november vertrok meneer van Commenee naar André in Californië. Ik wist het uit de tweede hand want Charles had het er over gehad. De vitale tachtiger reisde nog steeds graag. Het was dan ook een schok toen ik het bericht kreeg dat de vader van Charles en Andre er slecht aan toe was. Tijdens een wandeling getroffen door een hartinfarct. Ondanks zijn taaie gesteldheid en vechtlust is hij daaraan, in de nacht van 6 op 7 december, op 87-jarige leeftijd overleden.

Hoewel ik hem altijd als 'meneer' van Commenee zag en aansprak was hij in de club gewoon Otto.
Otto is meer dan 40 jaar lid van AAC geweest. Zoals velen raakte hij betrokken bij de club omdat de kinderen van Commenee bij de club gingen sporten. Wat begon met hand en spandiensten groeide uit tot een innige band met de atletiekbaan van Ookmeer. Eigenlijk had Otto meer dan een baan aan ‘zijn’ baan. Andre beschreef het zo:

Pa had een grote liefde: “De Baan”.
Het was een wederzijdse verhouding.
Hij gaf haar net zoveel als zij hem.

De Baan was niet zomaar een rondje van kunststof…
Het was een plaats waar mensen genoten van hun leven. Sommige testten zichzelf tot hun uitersten, anderen waren daar om lekker fit te worden, weer anderen voor de gezelligheid, en een paar, zoals pa, om terug te geven aan de samenleving en om daarvan te genieten.

Het ging niet om geld of om eer of om gezien te worden. Het was pure liefde voor wat de Baan vertegenwoordigt. Dag in dag uit konden ze op elkaar rekenen.
Volgend jaar zou hun 50 jarig jubileum zijn.
Helaas mocht het niet zo zijn.

Ik trof meneer van Commenee de eerste keer op landgoed Duinlust. Daar hadden we op het CIOS terrein een werpplateau en een kogelslingerring. Naast districtstrainingen waren er ook af en toe wedstrijden. Bij die trainingen deed ik soms voor de lol mee, maar Andre trainde echt op het slingeren. Voor wedstrijden zijn jurymensen nodig dus naast de heren Vetter, Fleer en Reinders kwam ook 'meneer van Commenee' soms mee om te assisteren.

Daarna volgden nog vele ontmoetingen op de baan. Maar steeds vluchtig bij de vele wedstrijden. Toen ik een korte periode training gaf op Ookmeer moest ik natuurlijk bij hem langs om te horen hoe alles moest gaan. Ook een ontmoeting in Vught staat me nog bij. Ik ging naar wedstrijd met de trein en moest dus vanaf het station lopen. Ik liep daar Otto tegen het lijf die ergens anders was uitgestapt om een langere wandeling te maken om ook naar wedstrijd te kijken. Want ook dat was een passie. Wedstrijden bezoeken, het liefst internationaal en als een van zijn zoons betrokken was. Dan glommen de oogjes nog meer dan ze normaal al deden. Zo waren de WK en OS (met Charles in leiding gevende functies) voor hem een geweldige belevenis.


Deze zomer zat ik naast Charles in het Olympisch stadion. We hadden elkaar al in de arm geknepen: dit kan niet waar zijn. Een nagenoeg uitverkocht stadion, Nederlanders die series winnen en finales halen plus, als klap op de vuurpijl Anouk Vetter die de zevenkamp wint. Maar, "waar is je vader", vroeg ik. Die is op Ookmeer om alles in goed banen te leiden want zonder hem gaat dat natuurlijk fout. Charles zei het met een serieus gezicht maar met een lach als ondertoon. Otto als oudste vrijwilliger achter de schermen waar er alles aan gedaan werd om het EK tot een onvergetelijk evenement te maken.

“Laatste der AAC Mohikanen” zo wil ik hem wel benoemen. 

'Meneer Otto' van Commenee deed alles puur uit liefde voor onze prachtige sport en die mooie AAC atletiekbaan op Ookmeer.

Volgende week zal zijn stoffelijk lichaam worden gecremeerd maar zijn geest leeft voort in onze harten (waar atletiek door de aderen stroomt).