verwonderen

Deze gedachte komt vaak op: hoe-kan-dat-nou. Dat hoor ik me dan zelf zeggen. Hoe met een vraagteken kan dat uitroepen nou met lichte vertwijfeling. Ik weet het antwoord namelijk niet. Nou ja, ik weet het wel voor een deel maar niet precies. En dat is dan weer de start van nieuwe vragen.
In de afgelopen dagen verwonderde ik me over de aangebroken mist. Prachtig. Soms dansten slierten gewoon rond. Ook het aanvriezen zelf. Waarop, op welke kant, hoe en ook in welke vorm de kristallen zich af hadden gezet. Wonderlijk.
Maar de hoe kan dat nou vraag die ieder jaar minimaal een aantal keren op komt, al jaren lang, is van na zo'n winterse periode. Want op sommige plekken blijft de sneeuw of het ijs wonderlijk lang liggen.  Koude plekken. Geen schaduw. Ja, ja ja ik weet het maar hoe kan dat nou. Ik moet dan ook altijd denken aan een verhaal uit de Bijbel (Richteren 6 : 36-40) waar er maar op een plek dauw is en over de rest niet.
Nu zag ik weer ergens een wit randje, terwijl het al dagen dooit. Ik blijf me verwonderen.