maradonna
Het is vaak voetbal en de rest.
Hoe het nu is kan ik niet beoordelen maar de laatste jaren van studio sport waren vooral voetbal en de rest. Terwijl je toch mag verwachten dat het vervolg op Sport in Beeld meer dan haar best zou doen om de studio te vullen met diverse sporten. Maar aan de populariteit van voetbal lijkt geen einde te komen. Mateloos populair.
Bij de opening van de Aspire Dome waren er sporthelden uitgenodigd om dit heugelijke feit opte luisteren. Voor mij onbegrijpelijke redenen was ook Maradonna uitgenodigd. Goed ik kan ook de onwaarschijnlijke dribbels en sublieme goals wel op mijn netvlies toveren, maar toch. Want deze man is toch niet wat je noemt een toonbeeld van goed gedrag. Een voorbeeld voor de jeugd kan ik hem met geen mogelijkheid noemen. Toch was hij DE held. De aardige en goedlachse Pele, de arabisch sprekende Madjer ze konden niet in zijn schaduw staan. Onvindbaar in een kleedkamer, onhandelbaar in het hotel, onbetrouwbaar in afspraken, ongelooflijk kinderachtig. Alles klopte. Ik bedoel: hij was veertig minuten voor de masterclass niet bereikbaar voor wie dan ook in de kleedkamer terwijl hij met de grootst mogelijke moeite uit het hotel te slepen was nadat al meerdere afspraken waren verzet, afgebroken en verplaatst. toen hij met zo'n speciaal golfkarretje op het voetbalveld aankwam had ik medelijden met hem. Wat zag deze man er tobberig, afgeleefd en uitgewoond uit. Hij strompelde van karretje en kwam ondersteund tot stilstand bij de voetbaltrainers. Of hij wat wilde zeggen werd er gevraagd. Hij keek wezenloos om zich heen en zijn gezicht klaarde op toen hij Pele zag. Hij brabbelde wat en de tolk deed zichtbaar alle moeite om daar een enthousiaste 'vertaling' van te maken. Een wrak dacht ik terwijl ik wat foto's schoot van twee Ajax jochies met hun held.
Pas toen er een spelletje voetbal gespeeld werd en hij mee mocht doen, leek er wat levensvreugde in de man te komen. Een klein kind.
Zijn uitspraken op de persconferentie (over wereldzaken) waren tenenkrommend, zijn bijdragen aan het forum niet meer dan een egostrelende zelf kick.
Voor mij onbegrijpelijk hoe iedereen met het hem weg liep. Net zo onbegrijpelijk als alle commotie over de dood van de vijfde Beatle George Best: drankorgel en vrouwenversierder.
Ik wil er nog even niet aan denken wat er los barst als Maradonna dood gaat.
Want het is voetbal en dan de rest.
Hoe het nu is kan ik niet beoordelen maar de laatste jaren van studio sport waren vooral voetbal en de rest. Terwijl je toch mag verwachten dat het vervolg op Sport in Beeld meer dan haar best zou doen om de studio te vullen met diverse sporten. Maar aan de populariteit van voetbal lijkt geen einde te komen. Mateloos populair.
Bij de opening van de Aspire Dome waren er sporthelden uitgenodigd om dit heugelijke feit opte luisteren. Voor mij onbegrijpelijke redenen was ook Maradonna uitgenodigd. Goed ik kan ook de onwaarschijnlijke dribbels en sublieme goals wel op mijn netvlies toveren, maar toch. Want deze man is toch niet wat je noemt een toonbeeld van goed gedrag. Een voorbeeld voor de jeugd kan ik hem met geen mogelijkheid noemen. Toch was hij DE held. De aardige en goedlachse Pele, de arabisch sprekende Madjer ze konden niet in zijn schaduw staan. Onvindbaar in een kleedkamer, onhandelbaar in het hotel, onbetrouwbaar in afspraken, ongelooflijk kinderachtig. Alles klopte. Ik bedoel: hij was veertig minuten voor de masterclass niet bereikbaar voor wie dan ook in de kleedkamer terwijl hij met de grootst mogelijke moeite uit het hotel te slepen was nadat al meerdere afspraken waren verzet, afgebroken en verplaatst. toen hij met zo'n speciaal golfkarretje op het voetbalveld aankwam had ik medelijden met hem. Wat zag deze man er tobberig, afgeleefd en uitgewoond uit. Hij strompelde van karretje en kwam ondersteund tot stilstand bij de voetbaltrainers. Of hij wat wilde zeggen werd er gevraagd. Hij keek wezenloos om zich heen en zijn gezicht klaarde op toen hij Pele zag. Hij brabbelde wat en de tolk deed zichtbaar alle moeite om daar een enthousiaste 'vertaling' van te maken. Een wrak dacht ik terwijl ik wat foto's schoot van twee Ajax jochies met hun held.
Pas toen er een spelletje voetbal gespeeld werd en hij mee mocht doen, leek er wat levensvreugde in de man te komen. Een klein kind.
Zijn uitspraken op de persconferentie (over wereldzaken) waren tenenkrommend, zijn bijdragen aan het forum niet meer dan een egostrelende zelf kick.
Voor mij onbegrijpelijk hoe iedereen met het hem weg liep. Net zo onbegrijpelijk als alle commotie over de dood van de vijfde Beatle George Best: drankorgel en vrouwenversierder.
Ik wil er nog even niet aan denken wat er los barst als Maradonna dood gaat.
Want het is voetbal en dan de rest.
Comments