kinderlijke verbazing

(C) AP,

De allersnelste is nog een kind

Dit verhaal schreef Pim van Eschoten bij deze foto. Gepubliceerd op de webstek van atletiekunie in het kader van Road to Barcelona (29 juli 2010)

Het rieten hoedje dat hij tijdens zijn ereronde van een Franse fan op het hoofd kreeg gezet, hield hij de rest van de avond op. In alles nog een kind, maar wel de rapste van Europa. Christophe Lemaitre (20) zette de gevestigde orde met Francis Obikwelu (31) en Dwain Chambers (32) op hun nummer. Het enige dat niet sensationeel was aan zijn 100 meter, was zijn winnende tijd van 10.11 seconden.

Alles wees er in de aanloop naar de Europese titelstrijd op, dat de 100 meter een duel zou worden tussen de jonge knaap uit Annecy en de ervaren rot uit Londen. En wellicht was de Portugees Francis Obikwelu bijtijds klaar om zich nog in die strijd te mengen. Ook coach Pierre Carraz wees op de ervaring van Chambers als doorslaggevende factor. Het pakte anders uit. Chambers en Obikwelu haalden het podium niet eens, al was er een fotofinish voor nodig om Lewis-Francis (10.172 seconden) en de verrassende Fransman Martial Mbandjock (10.173) als de nummers twee en drie aan te wijzen. Op de vraag wat voor Lemaitre mooier is, de Europese titel of zijn 9.98 seconden van 9 juli dit jaar, was hij helder: ,,Deze titel.''

Amper 20 jaar oud spurtte Christophe Lemaitre begin deze maand naar die 9.98. Tijdens de Tour de France nota bene veegde L'Equipe de voorpagina schoon voor het grote nieuws. Lemaitre is de eerste blanke onder de tien seconden, dat is een feit. Maar ook een ongemakkelijk feit. De Franse student zelf wil het er niet over hebben. ,,In mijn ogen is sprinten nooit een zaak van huidskleur geweest,'' zei hij tegen de Engelse krant The Guardian voor de EK: ,,Ik had in Valence een goede race, brak het Franse record en meer is er niet te zeggen. Ik sta nu in de boeken van de Franse sprinthistorie, maar ik hoor echt nog niet tot de grote jongens.''

Coach Carraz had aan de organisatie van de Diamond League in Parijs gevraagd of Lemaitre niet tussen Usian Bolt en Asafa Powell mocht starten. Goed voor de ervaring. Lemaitre zei later: ,,Bolt en Powell zijn deel van een wereld waartoe ik niet behoor. Ik ben geen prof, ik ben een leerling. Het podium halen in Barcelona zou al prachtig zijn.''

Lemaitre werd in Parijs bij de start al weggeblazen door het Jamaicaanse geweld. Maar die ervaring moet hem in Barcelona hebben geholpen om niet meteen van de kook te raken. Ook op deze zwoele avond in het Estadí Olympíc leek Lemaitre na twintig meter kansloos. Nee, vóór de start al. Bleekjes stond hij daar, hij leek met zijn gedachte in een andere wereld. Alsof hij zijn zenuwen niet onder controle kon krijgen, waar de ervaren rotten om hem heen ontspannen in de blokken zakten. Lemaitre lag na de start meteen achter, maakte bovendien een flinke misstap na een meter of vijftien. Maar na vijftig meter werd hij een andere sprinter, ineens klopte alles. Onder druk en op achterstand werd de verliezer in één klap winnaar.

White Lightning, zoals hij al is genoemd. Maar daarvan wil Lemaitre zelf dus niks weten. De verliezers gingen met vier man tegelijk op de fotofinish. Hoewel verliezers? Mark Lewis-Francis (27) was dolgelukkig met zijn tweede plek. ,,Ik verkeer in een schok. Ik kan het niet geloven. Ik had een rotjaar, was de laatste keuze in het team en ga met zilver naar huis.'' Martial Mbandjock (24) noemde het wachten op de uitkomst van het juryberaad ,,de langste vijf minuten van mijn leven.'' Dolgelukkig was de Fransman: ,,Dat ik die grote namen heb verslagen, ongelooflijk.''

Die grote namen reageerden met een grote glimlach. Francis Obikwelu, de Europees kampioen van München 2002 en Göteborg 2006, had dagenlang rondgelopen met een lach op z'n gezicht, die niet wegging met de vierde stek. ,,Leven is voor mij die titels. Ik ben gelukkig met wat ik heb. Ik geniet. Ik had en seizoen van blessures, het is niet anders. Ik had 'hem' bij de start, na zestig meter lag hij naast me.'' De verklaring voor wat daarna gebeurde zocht hij in die blessures. ,,Volgend jaar kom ik terug, bij de WK,'' zei de man die in 2004 met 9.86 Olympisch goud op één honderdste van een seconde moest laten aan Justin Gatlin. ,,Dat kan ik weer, die tijd.''

Ook de verslagen Chambers was niet teleurgesteld te krijgen. ,,Dit is fantastisch voor het sprinten in Europa. Ik heb het beste gegeven. Wat er mis ging kan ik nu nog niet zeggen. Ik neem het met een glimlach. Ik ben gewoon heel blij met de kans die ik hier heb gekregen.''

In het Noorse Bergen tijdens de Europese titelstrijd voor landenteams in juni dwong Lemaitre de Brit nog tot 9.99 seconden, de eerste tijd voor Chambers onder de tien seconden sinds 2001. Hij deed het nadien wel vaker, tot hij in 2003 werd betrapt op het gebruik van verboden middelen en zijn toptijden uit 2002 en 2003 werden geschrapt. Ook werd hem zijn Europese titel van München 2002 afgenomen en aan Obikwelu gegeven. Chambers zal die loden last van het verleden altijd meedragen, het Brits Olympisch Comité verbiedt hem ooit nog mee te doen aan de Spelen of Commonwealth Games. De kans die hij gisteren had, was misschien wel zijn laatste op een titel.

Christoph Lemaitre uit Annecy pakte de eerste gelegenheid met beide handen aan. Ook al weet hij maar weinig van atletiek, zoals hij zelf zegt. Hij bekijkt sinds een jaar wel eens beelden van Carl Lewis of Michael Johnson. ,,Maar ik let nog steeds weinig op techniek, meer op de klok bij de finish.'' Een jaar geleden ook pas , nadat hij het Europees jeugdrecord van Chambers had afgepakt (10.04 seconden), begon hij te trainen met gewichten.

Lemaitre zei aan het einde van de mooiste avond van zijn leven, dat hij begrijpt dat vanaf nu alles anders wordt. De aandacht van de media, het feit dat hij favoriet is. ,,Ik weet het, het is part of the job,'' zei hij, half giechelend en wat nerveus in de weer met dat rieten hoedje.

Tekst: (C)Pim van Esschoten