Good guys finish
Drie atletiekvrienden zijn bezig met een wedstrijd die geen wedstrijd is. Het is begonnen voor ze het wisten, de tegenstander(s) lange tijd onbekend en de strijd is ongelijk. De finish heeft fatamorgana achtige proporties. Good guys finish last is wat ik ze probeer voor te houden. Want dat betekent dat het aardse leven voor hen langer duurt. Ik durf te wedden dat ze strijden voor wat ze waard zijn maar een echte wedstrijd zal het nooit worden.
Bij alle drie gaat het om levensbedreigende ziektes. Drie mannen die vol in het leven staan. Heel vaak stonden ze aan de rand van de atletiekbaan de laatste jaren. In bijna alle functies die je bij een club kunt bedenken hebben ze wel een rol gespeeld. Maar als je eigen lichamelijke functies het laten afweten is je eigen rol ook snel uitgespeeld. De afgetrainde bekkies van een marathonloper zien er opeens heel gezond uit als je het vergelijkt met de drie. Slechts de ogen stralen. De huid, de haren, ja eigenlijk alles is dof. Maar de ogen stralen strijd uit en levenlust. Dus ook al worden sommige ongemakkken meer, ze wuiven ze weg. Ook al worden de complicaties niet minder, ze zetten door.
Op het ereschavot staan de nummers 1-2-3. Maar in mijn ogen zijn deze drie vrienden een soort van kampioen ik zet ze op 1. Het is ongelooflijk hoe ze in het leven staan. Hoe ze doorzetten. Maar ook hoe hun vrouwen op de achtergrond de benen uit hun lijf lopen op alles in goede bannen te leiden. Ook zij verdienen een ereplaats: 2. Ik vergeet ook de doktoren niet die meehelpen in de zoektocht naar herstel, medicamenten en pijnstillers. Ik zet ze op 3.
De drie zijn verbonden door de atletiek. Ik zie ze zo bij een wedstrijd alle drie in een andere dienende functie: gedelegeerde, speaker, jurylid bijvoorbeeld. Alle drie heb ik heel veel jaren, in heel veel verschillende functies, op heel veel verschillende locaties, maar steeds met heel veel plezier met ze samengewerkt.
Het idee dat het in de toekomst heel moeilijk wordt dit nog eens te realiseren maakt me verdrietig. Maakt me ook bewust hoe breekbaar alles is. Terwijl hier op de site de klok doortikt en we aftellen richting 2016 is in Nederland een onzichtbare klok heel hard aan het tikken. Ieder dag telt krijgt zo een extra betekenis. Ieder dag is een handvol geluk. Tel de zegeningen een voor een. Iedere dag is er een.
Good guys finish last.
Dus ik hoop ze dit jaar gewoon weer bij een atletiekwedstrijd te treffen.
Drie atletiekvrienden die me dierbaar zijn: Aad, Rien en Ab.
Bij alle drie gaat het om levensbedreigende ziektes. Drie mannen die vol in het leven staan. Heel vaak stonden ze aan de rand van de atletiekbaan de laatste jaren. In bijna alle functies die je bij een club kunt bedenken hebben ze wel een rol gespeeld. Maar als je eigen lichamelijke functies het laten afweten is je eigen rol ook snel uitgespeeld. De afgetrainde bekkies van een marathonloper zien er opeens heel gezond uit als je het vergelijkt met de drie. Slechts de ogen stralen. De huid, de haren, ja eigenlijk alles is dof. Maar de ogen stralen strijd uit en levenlust. Dus ook al worden sommige ongemakkken meer, ze wuiven ze weg. Ook al worden de complicaties niet minder, ze zetten door.
Op het ereschavot staan de nummers 1-2-3. Maar in mijn ogen zijn deze drie vrienden een soort van kampioen ik zet ze op 1. Het is ongelooflijk hoe ze in het leven staan. Hoe ze doorzetten. Maar ook hoe hun vrouwen op de achtergrond de benen uit hun lijf lopen op alles in goede bannen te leiden. Ook zij verdienen een ereplaats: 2. Ik vergeet ook de doktoren niet die meehelpen in de zoektocht naar herstel, medicamenten en pijnstillers. Ik zet ze op 3.
De drie zijn verbonden door de atletiek. Ik zie ze zo bij een wedstrijd alle drie in een andere dienende functie: gedelegeerde, speaker, jurylid bijvoorbeeld. Alle drie heb ik heel veel jaren, in heel veel verschillende functies, op heel veel verschillende locaties, maar steeds met heel veel plezier met ze samengewerkt.
Het idee dat het in de toekomst heel moeilijk wordt dit nog eens te realiseren maakt me verdrietig. Maakt me ook bewust hoe breekbaar alles is. Terwijl hier op de site de klok doortikt en we aftellen richting 2016 is in Nederland een onzichtbare klok heel hard aan het tikken. Ieder dag telt krijgt zo een extra betekenis. Ieder dag is een handvol geluk. Tel de zegeningen een voor een. Iedere dag is er een.
Good guys finish last.
Dus ik hoop ze dit jaar gewoon weer bij een atletiekwedstrijd te treffen.
Drie atletiekvrienden die me dierbaar zijn: Aad, Rien en Ab.
Comments