zoethout

Ik zag dat Karin Bloemen in haar podcast iets vertelde over Wim Sonneveld. In de podcastserie ‘Sporen van Sonneveld’ vertelt ze in aflevering 6 er meer over (en ook wat Wim Sonneveld voor d’r  heeft betekend).

rio 2013 (c)GL

Sinds we een keer met haar gezin de favela in gingen en onder andere de plek waar Michael Jackson zijn video opnam bezochten, volg ik haar wat meer. Het is een zeer vermakelijke vrouw zowel op de bühne als ‘in het echt’. 

Direct schoot me deze tekst door het hoofd met daarin: zoethout.

…De nieuwe tijd, net wat u zegt 

Maar het maakt me wat melancholiek 

Ik heb hun vaders nog gekend 

Ze kochten zoethout voor een cent 

Ik zag hun moeders touwtjespringen…

Want het is vastentijd voor de moslims. Dat vasten van zonsopkomst tot zonsondergang wordt sawm genoemd. Dit houdt in dat veel moslims op deze tijden niet eten, drinken, roken en dat ze zich ook onthouden van seks. Sommigen vinden het kauwen van kauwgom al niet kunnen.  Maar overal zie je mannen, het zijn vooral mannen, die sappelen  op een stukje zoethout.  Dat mag dan weer wel. 

Maar als ik het zoethout zie dan ruik ik altijd de zure lucht die hing in het winkeltje van Sprang. Meneer Sprang was een iel mannetje in een klein winkeltje aan de Hoofdweg tegenover het smalle laantje waar Perdok op de hoek woonde en direct naast de monumentale Oldamsterboerderij waar Dijkema woonde en later loonbedrijf Jan Wildeman zat. Hoofdweg 175 zie ik nu op Funda. 

Jan Sprang had een broek om zijn schamele lijf tot onder zijn oksels opgetrokken en een verfrommelde stropdas die voor meer dan de helft achter de donkere riem van zijn lichte broek zat verstopt. Hij schuifelde door de winkel en op zondag ging hij met trage pedaaltred op de fiets naar de kerk. Als er wind stond leek hij nauwelijks nog vooruit te komen.

Er was smal trappetje om binnen te komen en dan kon je nauwelijks draaien want er stond van alles op de grond voor de toonbank, waarop pontificaal een weegschaal stond. We kochten er nooit. Na ja, ik kwam er alleen als ik op weg naar school geld gevonden had van koper meestal; een grijpstuiver of een cent. Dat was dan net genoeg voor het allergoedkoopste losse slik, dropveter, kauwgom of een stuk zoethout. 

De zure lucht blijft voor altijd kleven aan zoethout. Iets waar ik trouwens heel snel genoeg van krijg, teveel gesappel. Toevallig rook ik het vorige week. Ik was terug in de winkel van Sprang en de dag erna las ik dus het stukje van Karin Bloemen. 

Nu heb ik de hele tijd het liedje met de tekst van Friso Wiegersma, de partner van Sonneveld, in mijn hoofd. Ze kochten zoethout voor een cent….