't valt niet mee (met c.)
Het valt niet mee.
De kreet “ ‘t valt niet mee” ligt C. in de mond bestorven. Dat kan op van alles slaan. Vaak op zijn eigen (lichamelijke) gesteldheid maar ook op de omgeving.
Goed, we gaan dus uiteindelijk naar Sri Lanka. Tijd om andere opties goed te bekijken had hij geen tijd voor dus mijn voorstel werd met enig gretigheid omarmd. Iets cultureels en uitrusten. Ik plande een paar dagen in Nuwara Eliya (zodat we Kandi konden bezoeken) en overnachten op een thee plantage in een hotel welke in een omgebouwde theefabriek zit. Daarna naar de kust in een luxe hotel waar vanuit eventueel iets gedaan kan worden (was mijn eigen ervaring in het najaar).
De aankomst was desastreus. De lange rit (phoe, dat valt niet mee) naar het dorpje, waar het hotel bijhoort, is bij aankomst niet meer dan een straat met winkeltjes. “Wat een armoe” zei C. maar ik dacht “Wacht maar tot je de rest ziet”. We zagen niet veel want er was een wolkennevel over de berg gezakt die langzaam het hele dorpje opslokte. We konden niet met de auto van onze gids naar boven. “ Dat belooft weining goeds en hij leek me erg verbaasd”, sprak mijn reisgenoot. Ik liep in mijn hoofd wat websites door die repten van: onverharde weg, slecht begaanbaar, hotel onwaardig tot desastreus, gevaarlijk en onverantwoord. Maar mijn twee eigen bronnen Stephene en Sam, die kort geleden waren geweest hadden hier niks over opgemerkt. Die waren lyrisch over de plake, het uitzcith en het fraaie hotel. Toen we met een spciaal busje naar boven waren gebracht, samen met een Pools stel, was C geradbraakt en ik flink door elkaar geschud. Het deed me denken aan de tocht naar ‘t hotel van Edi Hengl toen we niet met de skilift konden. We gingen ‘sa vond over een soort pad maar veelal paadjes slingerend naar boven op een sneeuwschuiver met een slakkegang maar ook razendsnel in korte afdalingen over de sneeuw. Schuiven, schakelen, geen zicht, onbekend met tegenliggers in het donker de berg op. Dat viel niet mee.
Nu waren we in een wolk naar boven gereden en boven zagen we niks door de nevel cq motregen. We spraken met de gids af dat we de volgende dag naar het dorpje Nuwara Eliya zouden gaan. Dei dag was het zicht beter en beneden scheen even de zon. Toen ging het regenen. In het dorpje was niks te beleven en te zien. Een armoedige bende met een hoop rotzooi, en bedelaars in C’s. woorden. De tweede dag op de berg was fraai. Flarden bewolking en felle opklaringen wisselenden elkaar af. Het viel niet mee, volgens C..
In het hotel was de temperatuur op een niveau dat ideaal genoemd kan worden voor een sporthal maar voor dineren of luieren niet geschikt is. Gelukkig was het eten prima en de kamer goed. In de tweede nacht werden we al vroeg wakker van geklingel. In de vroege ochtendzon zagen we vanuit ons raam nu een tempel liggen. Die aan ons oog ontrokken was geweest tot nu toe. Een bhoedistische feestdag zorgde van vroeg in de ochtend tot laat in de avond voor reuring. Ceremonieel gezang in de ochtend en toen een optocht langs de huisjes aan het pad nabij het hotel. Jongens slaand op trommels en blazend op schelpen zorgden voor de muziek. C. had het ‘snacht gedempt met oorstoppers maar ging ‘smiddag, nadat hij de foto’s had gezien, toch ook zelf even kijken. Dit was het enige culturele uitstapje. De door mij geplande tocht naar Kandi viel in het water door de regen, de onbegaanbare weg en de tijd die het kostte om van het hotel omhoog en naar beneden te komen opgeteld bij de autorit was dit enkele reis al snel een uur of drie. Dat viel zelfs mij niet mee.
Dan maar naar de kust. Ook dit lijkt op de kaart een stukje van niks. Ook op papier minder dan 200 kilometer. Maar ook dit duurde en duurde in de praktijk. We waren met sanitaire-en etenstops van acht uur in de ochtend tot bijna vier in de middag onderweg. Het valt niet mee, reizen in Sri Lanka. Na een uurtje of twee had C. de mooie bochten met uitzicht en het vele groen wel gezien en vlijdde zich net als op de rit van het vliegveld naar het hotel op de achterbank en sliep.
De kreet “ ‘t valt niet mee” ligt C. in de mond bestorven. Dat kan op van alles slaan. Vaak op zijn eigen (lichamelijke) gesteldheid maar ook op de omgeving.
Goed, we gaan dus uiteindelijk naar Sri Lanka. Tijd om andere opties goed te bekijken had hij geen tijd voor dus mijn voorstel werd met enig gretigheid omarmd. Iets cultureels en uitrusten. Ik plande een paar dagen in Nuwara Eliya (zodat we Kandi konden bezoeken) en overnachten op een thee plantage in een hotel welke in een omgebouwde theefabriek zit. Daarna naar de kust in een luxe hotel waar vanuit eventueel iets gedaan kan worden (was mijn eigen ervaring in het najaar).
De aankomst was desastreus. De lange rit (phoe, dat valt niet mee) naar het dorpje, waar het hotel bijhoort, is bij aankomst niet meer dan een straat met winkeltjes. “Wat een armoe” zei C. maar ik dacht “Wacht maar tot je de rest ziet”. We zagen niet veel want er was een wolkennevel over de berg gezakt die langzaam het hele dorpje opslokte. We konden niet met de auto van onze gids naar boven. “ Dat belooft weining goeds en hij leek me erg verbaasd”, sprak mijn reisgenoot. Ik liep in mijn hoofd wat websites door die repten van: onverharde weg, slecht begaanbaar, hotel onwaardig tot desastreus, gevaarlijk en onverantwoord. Maar mijn twee eigen bronnen Stephene en Sam, die kort geleden waren geweest hadden hier niks over opgemerkt. Die waren lyrisch over de plake, het uitzcith en het fraaie hotel. Toen we met een spciaal busje naar boven waren gebracht, samen met een Pools stel, was C geradbraakt en ik flink door elkaar geschud. Het deed me denken aan de tocht naar ‘t hotel van Edi Hengl toen we niet met de skilift konden. We gingen ‘sa vond over een soort pad maar veelal paadjes slingerend naar boven op een sneeuwschuiver met een slakkegang maar ook razendsnel in korte afdalingen over de sneeuw. Schuiven, schakelen, geen zicht, onbekend met tegenliggers in het donker de berg op. Dat viel niet mee.
Nu waren we in een wolk naar boven gereden en boven zagen we niks door de nevel cq motregen. We spraken met de gids af dat we de volgende dag naar het dorpje Nuwara Eliya zouden gaan. Dei dag was het zicht beter en beneden scheen even de zon. Toen ging het regenen. In het dorpje was niks te beleven en te zien. Een armoedige bende met een hoop rotzooi, en bedelaars in C’s. woorden. De tweede dag op de berg was fraai. Flarden bewolking en felle opklaringen wisselenden elkaar af. Het viel niet mee, volgens C..
In het hotel was de temperatuur op een niveau dat ideaal genoemd kan worden voor een sporthal maar voor dineren of luieren niet geschikt is. Gelukkig was het eten prima en de kamer goed. In de tweede nacht werden we al vroeg wakker van geklingel. In de vroege ochtendzon zagen we vanuit ons raam nu een tempel liggen. Die aan ons oog ontrokken was geweest tot nu toe. Een bhoedistische feestdag zorgde van vroeg in de ochtend tot laat in de avond voor reuring. Ceremonieel gezang in de ochtend en toen een optocht langs de huisjes aan het pad nabij het hotel. Jongens slaand op trommels en blazend op schelpen zorgden voor de muziek. C. had het ‘snacht gedempt met oorstoppers maar ging ‘smiddag, nadat hij de foto’s had gezien, toch ook zelf even kijken. Dit was het enige culturele uitstapje. De door mij geplande tocht naar Kandi viel in het water door de regen, de onbegaanbare weg en de tijd die het kostte om van het hotel omhoog en naar beneden te komen opgeteld bij de autorit was dit enkele reis al snel een uur of drie. Dat viel zelfs mij niet mee.
Dan maar naar de kust. Ook dit lijkt op de kaart een stukje van niks. Ook op papier minder dan 200 kilometer. Maar ook dit duurde en duurde in de praktijk. We waren met sanitaire-en etenstops van acht uur in de ochtend tot bijna vier in de middag onderweg. Het valt niet mee, reizen in Sri Lanka. Na een uurtje of twee had C. de mooie bochten met uitzicht en het vele groen wel gezien en vlijdde zich net als op de rit van het vliegveld naar het hotel op de achterbank en sliep.
Comments