Fietsen in een enorme zandbak
Door PETER VAN DUYL/AD sportwereld
DOHA - Het moet een jaar of acht geleden zijn dat Eddy Merckx thuis een telefoontje kreeg vanuit Qatar.
Het peloton raast voorbij een kasteel in de woestijn. FOTO TIM DE WAELE
Of het mogelijk was in het oliestaatje een serieuze wielerkoers te organiseren, was de vraag. De levende wielerlegende maakte er werk van en dus wordt er sinds een paar jaar zo aan het begin van februari gefietst aan de Perzische golf.
Nog altijd is Merckx betrokken bij de Ronde van Qatar, ook tijdens de editie van 2009 houdt hij een oogje in het zeil. Hij praat met de organisatoren, de renners en alle anderen die iets van hem willen. De Belg lacht en heeft een vriendelijk woord voor iedereen.
,,Toen ik werd benaderd dat Qatar iets wilde doen, heb ik onmiddellijk Hein Verbruggen (oud-voorzitter van de UCI, red.) gebeld,’’ weet Merckx nog. ,,Daarna ben ik hier een keer gaan kijken of het überhaupt mogelijk was. Dat was in augustus, bij zo’n vijftig graden. Maar de wegen waren goed, er kon dus worden gefietst.’’
De Ronde van Qatar zag het levenslicht in 2002, de Duitser Thorsten Wilhelms staat voor eeuwig in de boeken als eerste winnaar. ,,In eerste instantie hebben we een contract voor twee jaar gesloten,’’ aldus Merckx. ,,Dat is met vijf jaar verlengd en nu zijn we toe aan de tweede verlenging van vijf jaar.’’
Qatar geldt als één van de rijkste landen van de wereld. De opbrengsten uit de verkoop van olie en vooral gas zorgen ervoor dat het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking nergens zo hoog is als juist hier. De economische crisis die grote delen van de wereld zo nadrukkelijk raakt, lijkt in Qatar een term van een andere planeet.
Al dat geld, het heeft in Qatar tot een wereld van uitersten geleid. Achter de finishtent koken dagelijks stevig gesluierde vrouwen voor mannen in witte jurken, het klassieke rollenpatroon in de islamitische wereld. Tegelijkertijd ontwikkelt Doha een imposante skyline, een keten van hypermoderne en Westers ogende gebouwen.
Denk overigens niet dat ze al klaar zijn in Qatar. Het land, een lap grond dat over land alleen grenst aan Saoedi-Arabië, is van origine weinig meer dan een grote zandbak. De Qatarezen zijn echter vastbesloten er wat van te maken en zijn daar in razend tempo mee bezig.
Je kunt in het hele land geen kilometer rijden zonder een kraan, bulldozer of betonwagen tegen te komen. Zelfs de zee is niet veilig voor de Qatarese dadendrang. Voor de kust van Doha is een kunstmatig schiereiland aangelegd, de parel. Over een jaar of tien ziet het eruit als een soort Venetië.
Al die pracht, het is niet alleen bedoeld voor de Qatarezen zelf. De autoriteiten mikken nadrukkelijk op buitenlanders. Zakenlieden en uiteindelijk ook toeristen. De tragische dood van Frederiek Nolf ten spijt is de Ronde van Qatar niet in de laatste plaats een promotie-activiteit.
Net als het tennistoernooi van Doha, de jaarlijkse superbike-race en de Aziatische spelen die in 2006 in het golfstaatje werden gehouden. ,,Qatar moet de sporthoofdstad van de Golf zijn,’’ grijnst sjeik Khalid bin Ali al-Thani.
Tevreden is de sjeik, voorzitter van de Qatarese wielerbond, nog lang niet. Het liefst zou hij een Tour-etappe naar zijn land halen. En kom er bij hem niet mee aan dat zoiets onmogelijk is. ,,Het is een ambitie en die blijven we uitspreken. Dan begint men over de warmte, maar dat is slechts een element waarmee sporters moeten zien af te rekenen. Toen hier voor het eerst een motorrace werd verreden, klaagde iedereen over stof en zand. Nu weten ze: dat hoort bij Qatar.’’
De volledige focus op sport heeft overigens nog een andere achtergrond. Mede door het klimaat bewegen Qatarezen veel te weinig. ,,De aandacht voor sport is hard nodig,’’ zegt Katia Abboud, werkzaam bij het luxe sportcentrum Aspire in Doha. ,,De regering stimuleert sport, omdat ze graag ziet dat de mensen in Qatar gezonder leven. Overgewicht en diabetes zijn grote problemen. Het is niet zo dat de mensen hier lui zijn, ze zijn nooit gestimuleerd om te bewegen. In de zomer is het hier minimaal veertig graden. Dan is het zelfs te heet om te wandelen.’’
Of de Ronde van Qatar de bevolking daadwerkelijk aanzet tot actief sporten is zeer twijfelachtig. Aan de finishlijn is het dagelijks niet bepaald overvol. Sterker nog, de interesse voor de wielerwedstrijd is in Qatar gewoon gering. Niet voor niets is de renners gevraagd onderweg zo weinig mogelijk bidons weg te gooien. Er staan simpelweg geen mensen om ze op te rapen.
Het peloton raast dan ook elke dag over slechte wegen door flinke stukken woestijn. Soms worden de renners opgeschrikt door een kameel die het gekleurde pak voorbij ziet komen. Toch reizen de internationale profploegen in de winter graag naar de kleine landtong, net onder Bahrein.
Qatar geldt als een uitstekende voorbereiding op het wedstrijdseizoen dat met rasse schreden nadert. De zon, het is in Doha zo’n 25 graden, houdt de spieren vanzelf warm. En hoewel de etappes niet al te lang zijn, wordt er van de renners toch een forse inspanning gevraagd.
Elke dag weer knokken waaiers vol renners zich door de felle Arabische wind naar de finish. En aan het eind van de ronde heeft Tom Boonen ook dit keer gewonnen. Dat telt, uiteraard, maar is niet voor iedereen het allerbelangrijkste. Of, zoals Rabo-renner Marc de Maar het zegt: ,,Wie in de voorste waaier rijdt, is bezig met een wedstrijd. Voor de rest is Qatar een ideale training.’’
DOHA - Het moet een jaar of acht geleden zijn dat Eddy Merckx thuis een telefoontje kreeg vanuit Qatar.
Het peloton raast voorbij een kasteel in de woestijn. FOTO TIM DE WAELE
Of het mogelijk was in het oliestaatje een serieuze wielerkoers te organiseren, was de vraag. De levende wielerlegende maakte er werk van en dus wordt er sinds een paar jaar zo aan het begin van februari gefietst aan de Perzische golf.
Nog altijd is Merckx betrokken bij de Ronde van Qatar, ook tijdens de editie van 2009 houdt hij een oogje in het zeil. Hij praat met de organisatoren, de renners en alle anderen die iets van hem willen. De Belg lacht en heeft een vriendelijk woord voor iedereen.
,,Toen ik werd benaderd dat Qatar iets wilde doen, heb ik onmiddellijk Hein Verbruggen (oud-voorzitter van de UCI, red.) gebeld,’’ weet Merckx nog. ,,Daarna ben ik hier een keer gaan kijken of het überhaupt mogelijk was. Dat was in augustus, bij zo’n vijftig graden. Maar de wegen waren goed, er kon dus worden gefietst.’’
De Ronde van Qatar zag het levenslicht in 2002, de Duitser Thorsten Wilhelms staat voor eeuwig in de boeken als eerste winnaar. ,,In eerste instantie hebben we een contract voor twee jaar gesloten,’’ aldus Merckx. ,,Dat is met vijf jaar verlengd en nu zijn we toe aan de tweede verlenging van vijf jaar.’’
Qatar geldt als één van de rijkste landen van de wereld. De opbrengsten uit de verkoop van olie en vooral gas zorgen ervoor dat het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking nergens zo hoog is als juist hier. De economische crisis die grote delen van de wereld zo nadrukkelijk raakt, lijkt in Qatar een term van een andere planeet.
Al dat geld, het heeft in Qatar tot een wereld van uitersten geleid. Achter de finishtent koken dagelijks stevig gesluierde vrouwen voor mannen in witte jurken, het klassieke rollenpatroon in de islamitische wereld. Tegelijkertijd ontwikkelt Doha een imposante skyline, een keten van hypermoderne en Westers ogende gebouwen.
Denk overigens niet dat ze al klaar zijn in Qatar. Het land, een lap grond dat over land alleen grenst aan Saoedi-Arabië, is van origine weinig meer dan een grote zandbak. De Qatarezen zijn echter vastbesloten er wat van te maken en zijn daar in razend tempo mee bezig.
Je kunt in het hele land geen kilometer rijden zonder een kraan, bulldozer of betonwagen tegen te komen. Zelfs de zee is niet veilig voor de Qatarese dadendrang. Voor de kust van Doha is een kunstmatig schiereiland aangelegd, de parel. Over een jaar of tien ziet het eruit als een soort Venetië.
Al die pracht, het is niet alleen bedoeld voor de Qatarezen zelf. De autoriteiten mikken nadrukkelijk op buitenlanders. Zakenlieden en uiteindelijk ook toeristen. De tragische dood van Frederiek Nolf ten spijt is de Ronde van Qatar niet in de laatste plaats een promotie-activiteit.
Net als het tennistoernooi van Doha, de jaarlijkse superbike-race en de Aziatische spelen die in 2006 in het golfstaatje werden gehouden. ,,Qatar moet de sporthoofdstad van de Golf zijn,’’ grijnst sjeik Khalid bin Ali al-Thani.
Tevreden is de sjeik, voorzitter van de Qatarese wielerbond, nog lang niet. Het liefst zou hij een Tour-etappe naar zijn land halen. En kom er bij hem niet mee aan dat zoiets onmogelijk is. ,,Het is een ambitie en die blijven we uitspreken. Dan begint men over de warmte, maar dat is slechts een element waarmee sporters moeten zien af te rekenen. Toen hier voor het eerst een motorrace werd verreden, klaagde iedereen over stof en zand. Nu weten ze: dat hoort bij Qatar.’’
De volledige focus op sport heeft overigens nog een andere achtergrond. Mede door het klimaat bewegen Qatarezen veel te weinig. ,,De aandacht voor sport is hard nodig,’’ zegt Katia Abboud, werkzaam bij het luxe sportcentrum Aspire in Doha. ,,De regering stimuleert sport, omdat ze graag ziet dat de mensen in Qatar gezonder leven. Overgewicht en diabetes zijn grote problemen. Het is niet zo dat de mensen hier lui zijn, ze zijn nooit gestimuleerd om te bewegen. In de zomer is het hier minimaal veertig graden. Dan is het zelfs te heet om te wandelen.’’
Of de Ronde van Qatar de bevolking daadwerkelijk aanzet tot actief sporten is zeer twijfelachtig. Aan de finishlijn is het dagelijks niet bepaald overvol. Sterker nog, de interesse voor de wielerwedstrijd is in Qatar gewoon gering. Niet voor niets is de renners gevraagd onderweg zo weinig mogelijk bidons weg te gooien. Er staan simpelweg geen mensen om ze op te rapen.
Het peloton raast dan ook elke dag over slechte wegen door flinke stukken woestijn. Soms worden de renners opgeschrikt door een kameel die het gekleurde pak voorbij ziet komen. Toch reizen de internationale profploegen in de winter graag naar de kleine landtong, net onder Bahrein.
Qatar geldt als een uitstekende voorbereiding op het wedstrijdseizoen dat met rasse schreden nadert. De zon, het is in Doha zo’n 25 graden, houdt de spieren vanzelf warm. En hoewel de etappes niet al te lang zijn, wordt er van de renners toch een forse inspanning gevraagd.
Elke dag weer knokken waaiers vol renners zich door de felle Arabische wind naar de finish. En aan het eind van de ronde heeft Tom Boonen ook dit keer gewonnen. Dat telt, uiteraard, maar is niet voor iedereen het allerbelangrijkste. Of, zoals Rabo-renner Marc de Maar het zegt: ,,Wie in de voorste waaier rijdt, is bezig met een wedstrijd. Voor de rest is Qatar een ideale training.’’
Comments