Stille kracht.
Ik heb het niet graag over DE Groningers.
Die kent namelijk niemand.
De echte Groninger laat zich daar ook niet op voorstaan.
Dan ben je een: Snakker(d).
Want aan snoevers heeft men in het noorden een hekel.
En, veel woorden besteden aan je daden is al helemaal not done.
Een, twee soms drie woorden volstaan waar anderen hele zinnen voor willen gebruiken.
Most?, Duk nait!, Zundt..., Wilst?
Hoe kun je dan iemand beschrijven die zich nergens op wil laten voorstaan, het liefst in stilte bergen werk verzet en nooit een woord te veel zegt? Ik weet het niet.
Moeilijk te benaderen? Stug? Dat is het net niet.
Wat ik wel weet is dat ik iemand gekend heb die eigenlijk het prototype genoemd kan worden van de stille Groningse kracht.
Een vrouw die nooit iets zei zonder dat er iets gevraagd werd in een gesprek.
Maar die alles deed zonder dat ooit om gevraagd was. Geen woord maar daden.
Iedereen die hulp nodig had kwam in haar web terecht.
Buiten de familie ook gemeenteleden van de kerk en buurtgenoten. Iedereen werd geholpen.
Dat ze zich daarbij zelf wegcijferde was voor haar normaal.
Klagen deed ze dus niet.
Of ja, toch wel. Maar dan moest je heel erg goed kunnen lu isteren.
Door de zinnen te horen die in een woord (compleet met de stiltes) een heel verhaal vormden: Nee ’t Gait. Ach. Minder. ‘n Aander het ook wel ains wat. Toch?
Dus toen ze uiteindelijk zelf geholpen moest worden, was de hulp te laat.
In een zeer korte tijd verwoestte kanker haar lichamelijke functies in een dusdanig tempo dat het over was voor de meeste mensen in de gaten hadden dat er ook maar iets aan de hand was.
Grietje deed haar trouwnaam: Snaak, eer aan. Ze was (droog)komisch. Ze was schalks. Maar op een manier zoals Wim Sonneveld dat in een conference omschreef. Hij werkte zich een slag in de rondte om de zaal, op het Groningse land, mee te krijgen en een bulderende lach te horen of een applaus. Niks. Ten einde raad vraagt hij in de pauze aan de directeur van de schouwburg hoe hij dat kan doen. Gewoon door gaan we hebben nog nooit zo veel gelachen is het antwoord.
Grietje.
Een stille.
Snel op de fiets.
Even iets doen
Vraag maar niets
Dat moet je maar niet willen
Gewoon
Grietje.
Op zondag 8 februai 2009 is Grietje Snaak overleden. Zondag, de dag des Heren, een speciale dag voor Grietje waarop ze vol van geloof naar Hem is heen gegaan.
Dat dit Theo, Pieter en Lutske kracht mag geven om door te gaan.
Een stoere vrouw, een buurvrouw om nooit te vergeten.
Die kent namelijk niemand.
De echte Groninger laat zich daar ook niet op voorstaan.
Dan ben je een: Snakker(d).
Want aan snoevers heeft men in het noorden een hekel.
En, veel woorden besteden aan je daden is al helemaal not done.
Een, twee soms drie woorden volstaan waar anderen hele zinnen voor willen gebruiken.
Most?, Duk nait!, Zundt..., Wilst?
Hoe kun je dan iemand beschrijven die zich nergens op wil laten voorstaan, het liefst in stilte bergen werk verzet en nooit een woord te veel zegt? Ik weet het niet.
Moeilijk te benaderen? Stug? Dat is het net niet.
Wat ik wel weet is dat ik iemand gekend heb die eigenlijk het prototype genoemd kan worden van de stille Groningse kracht.
Een vrouw die nooit iets zei zonder dat er iets gevraagd werd in een gesprek.
Maar die alles deed zonder dat ooit om gevraagd was. Geen woord maar daden.
Iedereen die hulp nodig had kwam in haar web terecht.
Buiten de familie ook gemeenteleden van de kerk en buurtgenoten. Iedereen werd geholpen.
Dat ze zich daarbij zelf wegcijferde was voor haar normaal.
Klagen deed ze dus niet.
Of ja, toch wel. Maar dan moest je heel erg goed kunnen lu isteren.
Door de zinnen te horen die in een woord (compleet met de stiltes) een heel verhaal vormden: Nee ’t Gait. Ach. Minder. ‘n Aander het ook wel ains wat. Toch?
Dus toen ze uiteindelijk zelf geholpen moest worden, was de hulp te laat.
In een zeer korte tijd verwoestte kanker haar lichamelijke functies in een dusdanig tempo dat het over was voor de meeste mensen in de gaten hadden dat er ook maar iets aan de hand was.
Grietje deed haar trouwnaam: Snaak, eer aan. Ze was (droog)komisch. Ze was schalks. Maar op een manier zoals Wim Sonneveld dat in een conference omschreef. Hij werkte zich een slag in de rondte om de zaal, op het Groningse land, mee te krijgen en een bulderende lach te horen of een applaus. Niks. Ten einde raad vraagt hij in de pauze aan de directeur van de schouwburg hoe hij dat kan doen. Gewoon door gaan we hebben nog nooit zo veel gelachen is het antwoord.
Grietje.
Een stille.
Snel op de fiets.
Even iets doen
Vraag maar niets
Dat moet je maar niet willen
Gewoon
Grietje.
Op zondag 8 februai 2009 is Grietje Snaak overleden. Zondag, de dag des Heren, een speciale dag voor Grietje waarop ze vol van geloof naar Hem is heen gegaan.
Dat dit Theo, Pieter en Lutske kracht mag geven om door te gaan.
Een stoere vrouw, een buurvrouw om nooit te vergeten.
Comments