Vriendschoppelijk.
Het Nederlands elftal speelt niet zo vaak in Afrika. Maar ook niet tegen Arabische teams. Dus gisteravond was DE kans. Tunesië ontving in Radès een voorstadje van de hoofdstad Tunis.
Slechts drie keer, volgens Willem Vissers, deed Oranje het prachtige maar arme continent aan. Het ging daarbij om twee oefenduels tegen Tunesië, in 1978 en in 1994, en eentje in 1997 in Zuid-Afrika, toen Ruud Gullit speciaal invloog om Nelson Mandela te ontmoeten .
Het regende en er zaten weinig mensen in het stadion, zo zag ik op Al Jazeera. Voor het gevoel had ik er een blikje Heineken bij genomen.. Ik nam me voor er ontspannen van te genieten. Beetje kijken naar looplijnen en de beweging van met name de middenvelders.
Het mocht niet zo zijn. Ik kneep mezelf maar eens in de arm. Mevrouw Lenting lag al in bed. Ja ik was wakker maar ik geloofde mijn ogen niet. Dit was dus een vriendschappelijk duel. Een laatste test voor de komende ‘echte’ interlands in de WK-kwalificatie tegen Schotland en Macedonië.
Het is makkelijk om weer een Egyptenaar de schuld te geven (doen ze hier in Qatar maar al te graag en al te vaak). De scheidsrechter was zeg maar coulant. Maar dit was gewoon geen voetbal. De Tunisiers speelden met acht verdedigers, een keeper en twee jongens die steeds buitenspel liepen. De Nederlanders met Kuyt die niet aangespeeld werd als spits, met van Bommel die geen lijn kon uitzetten, met Sneijder die met constante mandekker speelde en ene Braafheid die zichzelf continu in de knoei liep met de bal.
Kamaardschappelijk, goedaardig zeg maar vriendschappelijk. Daar past dus geen kop bij met de tekst: gemeen . Toch kopt het AD: Gemene test met vliegende tackles.
Ik heb het maar bij een helft gelaten. De vele slidings die op de natte grasmat extra snelheid kregen, de breed zwaaiende armen, de puntige ellebogen, de aanslagen op de enkels van Robben en Sneijder met name. Het irritante verdedigen en er elk moment vol in kleunen ik kon het niet aan zien.
Voetbal in het Stade Novembre 7 leek niet in de vertste verte op een vriendschappelelijk partijtje lekker voetbal. Sterker nog als ik het voor het zeggen zou hebben dan zou ik dit soort partijtjes verbieden. De beelden van deze wedstrijd gebruiken als afschrikwekkend voorbeeld om het nooit meer te vertonen. Want het is mede door dit soort gedoe dat ik bij Aspire dezelfde schoppartijen zie in de test-wedstrijden tegen Europese opponenten (die vaak een jaar jonger zijn).
Voetbal kan alleen maar leuk zijn als beide partijen willen voetballen. Nog mooier: twee aanvallende teams met scoringsdrang. Mooie kans dit te doen in een vriendschappelijk potje. Dat lukte gisteren in Afrika niet.
1.
http://www.volkskrant.nl/sport/article1146691.ece/Zeldzaam_bezoek_Oranje_aan_Afrika
2.
http://www.sportwereld.nl/voetbal/nederlandselftal/2993942/Gemene_test_met_vliegende_tackles.html
Slechts drie keer, volgens Willem Vissers, deed Oranje het prachtige maar arme continent aan. Het ging daarbij om twee oefenduels tegen Tunesië, in 1978 en in 1994, en eentje in 1997 in Zuid-Afrika, toen Ruud Gullit speciaal invloog om Nelson Mandela te ontmoeten .
Het regende en er zaten weinig mensen in het stadion, zo zag ik op Al Jazeera. Voor het gevoel had ik er een blikje Heineken bij genomen.. Ik nam me voor er ontspannen van te genieten. Beetje kijken naar looplijnen en de beweging van met name de middenvelders.
Het mocht niet zo zijn. Ik kneep mezelf maar eens in de arm. Mevrouw Lenting lag al in bed. Ja ik was wakker maar ik geloofde mijn ogen niet. Dit was dus een vriendschappelijk duel. Een laatste test voor de komende ‘echte’ interlands in de WK-kwalificatie tegen Schotland en Macedonië.
Het is makkelijk om weer een Egyptenaar de schuld te geven (doen ze hier in Qatar maar al te graag en al te vaak). De scheidsrechter was zeg maar coulant. Maar dit was gewoon geen voetbal. De Tunisiers speelden met acht verdedigers, een keeper en twee jongens die steeds buitenspel liepen. De Nederlanders met Kuyt die niet aangespeeld werd als spits, met van Bommel die geen lijn kon uitzetten, met Sneijder die met constante mandekker speelde en ene Braafheid die zichzelf continu in de knoei liep met de bal.
Kamaardschappelijk, goedaardig zeg maar vriendschappelijk. Daar past dus geen kop bij met de tekst: gemeen . Toch kopt het AD: Gemene test met vliegende tackles.
Ik heb het maar bij een helft gelaten. De vele slidings die op de natte grasmat extra snelheid kregen, de breed zwaaiende armen, de puntige ellebogen, de aanslagen op de enkels van Robben en Sneijder met name. Het irritante verdedigen en er elk moment vol in kleunen ik kon het niet aan zien.
Voetbal in het Stade Novembre 7 leek niet in de vertste verte op een vriendschappelelijk partijtje lekker voetbal. Sterker nog als ik het voor het zeggen zou hebben dan zou ik dit soort partijtjes verbieden. De beelden van deze wedstrijd gebruiken als afschrikwekkend voorbeeld om het nooit meer te vertonen. Want het is mede door dit soort gedoe dat ik bij Aspire dezelfde schoppartijen zie in de test-wedstrijden tegen Europese opponenten (die vaak een jaar jonger zijn).
Voetbal kan alleen maar leuk zijn als beide partijen willen voetballen. Nog mooier: twee aanvallende teams met scoringsdrang. Mooie kans dit te doen in een vriendschappelijk potje. Dat lukte gisteren in Afrika niet.
1.
http://www.volkskrant.nl/sport/article1146691.ece/Zeldzaam_bezoek_Oranje_aan_Afrika
2.
http://www.sportwereld.nl/voetbal/nederlandselftal/2993942/Gemene_test_met_vliegende_tackles.html
Comments