hiel
Ja met de achillespees gaat het beter, dank u. Maar, nee, de loopconditie is nog niet op peil, sorry.
Hoewel.
Ik heb de afgelopen weken wat gejogd op de Finnbaan van Aspire. Gewoon dom het rondje lopen tegen de wijzers van de klok in. Dat heeft als voordeel dat ik als ik start vanaf huis, ik de knik in het oplopende pad links laat liggen en deze pas na een mijl tegenkom. Het heeft als nadeel dat ik direct heuvelop moet beginnen. Gelukkig stond er niet veel wind. Langzaam voerde ik het aantal op van 4 naar 6. Ik hoor u denken toe maar 6 x 1600m maar beste lezers ik kan u verzekeren dat het zwaar was. De rechterkuit prikte afentoe, de linker soleus sputterde afentoe wat tegen, dan voelde ik de laterale kant van de rechterkuit weer iets en dan frictioneerde Heiko, de fysio, er later ook nog danig op los zodat ik thuis weer met een ijszak op de bahandelde delen op de bank lag. Ter afwisseling liep ik langs de voetbalveldenin een lange zigzag beweging heen en terug, nadat ik eerst 1, later 2 en tot slot 3 ronden Finnbaan hier aanplakte. Ik beloonde me zelf dan op het gras door de terugweg op het kortgemaaide gedeelte van de wedstrijdmat te lopen met een iets meer rollende looppas in plaats van de sjokkende gang door het hoge gras op de heenweg.
Deze week een beetje testen of ik nog kan lopen.
1.op het snipperpad iets meer tempo lopen, licht heuvel op met de knik halverwege over 300 meter (terugdribbel tot de helft en dan door wandelen als pauze) en dit 8 keer. De beloning was spierpijn in de namiddag.
2. loopscholing met altenerende belasting en enkelzijdige accenten. De reactie was een stijve kuit.
3. op het tartanpad 2 sets van 8 x 200 waarbij de eerste heuvel op en de tweede heuvelaf. belonende pauze dus half dribbel en half wandel terug. om me zelf niet voor de gek te houden een krijtje mee om de loopjes aftestrepen.
Alles zonder klok en 'op gevoel'.
Dat gevoel was en slag in de lucht maar moest er in resulteren dat de voorgenomen series vobracht konden worden zonder echt kapot te gaan.
Verder was er weinig gevoel, geen snelheid geen lekker gevoel dat het soepel draaide en meer een gevoel dat het er niet uit zag.
In de avonduren van mijn achtenveertigste levensjaar is dit toch een vreemd gevoel voor me. Dit komt omdat het gevoelig licht denk ik zo maar. Ik probeerde me bij het inlopen voor de geest te halen hoe iemand van mijn leeftijd liep toen ik pak 'm beet twintig was. Het lukte me niet een loper voor de geest te krijgen. Die waren er toen niet zo veel. Later wel natuurlijk. Dan had je echte hardlopers op leeftijd zoals Piet van Alphen of Louis Vink. Ook nu heb je wel generatiegenoten in de veteranencohorten die aardig doorstappen. Maar toen begin 1980 en iemand van tegen de vijftig die 16x 200 voor de grap deed.
Het leek nergens op wat ik vanmorgen deed, waarschijnlijk, en ik had ook niet het gevoel dat het hard ging dus onder 40 seconden zeker niet maar na afloop had ik wel een voldaan gevoel. Nu maar hopen dat de achillespezen het ook leuk vonden. Morgen een op de plaats circuitje zonder schokbelastingen (uit voorzorg)
Hoewel.
Ik heb de afgelopen weken wat gejogd op de Finnbaan van Aspire. Gewoon dom het rondje lopen tegen de wijzers van de klok in. Dat heeft als voordeel dat ik als ik start vanaf huis, ik de knik in het oplopende pad links laat liggen en deze pas na een mijl tegenkom. Het heeft als nadeel dat ik direct heuvelop moet beginnen. Gelukkig stond er niet veel wind. Langzaam voerde ik het aantal op van 4 naar 6. Ik hoor u denken toe maar 6 x 1600m maar beste lezers ik kan u verzekeren dat het zwaar was. De rechterkuit prikte afentoe, de linker soleus sputterde afentoe wat tegen, dan voelde ik de laterale kant van de rechterkuit weer iets en dan frictioneerde Heiko, de fysio, er later ook nog danig op los zodat ik thuis weer met een ijszak op de bahandelde delen op de bank lag. Ter afwisseling liep ik langs de voetbalveldenin een lange zigzag beweging heen en terug, nadat ik eerst 1, later 2 en tot slot 3 ronden Finnbaan hier aanplakte. Ik beloonde me zelf dan op het gras door de terugweg op het kortgemaaide gedeelte van de wedstrijdmat te lopen met een iets meer rollende looppas in plaats van de sjokkende gang door het hoge gras op de heenweg.
Deze week een beetje testen of ik nog kan lopen.
1.op het snipperpad iets meer tempo lopen, licht heuvel op met de knik halverwege over 300 meter (terugdribbel tot de helft en dan door wandelen als pauze) en dit 8 keer. De beloning was spierpijn in de namiddag.
2. loopscholing met altenerende belasting en enkelzijdige accenten. De reactie was een stijve kuit.
3. op het tartanpad 2 sets van 8 x 200 waarbij de eerste heuvel op en de tweede heuvelaf. belonende pauze dus half dribbel en half wandel terug. om me zelf niet voor de gek te houden een krijtje mee om de loopjes aftestrepen.
Alles zonder klok en 'op gevoel'.
Dat gevoel was en slag in de lucht maar moest er in resulteren dat de voorgenomen series vobracht konden worden zonder echt kapot te gaan.
Verder was er weinig gevoel, geen snelheid geen lekker gevoel dat het soepel draaide en meer een gevoel dat het er niet uit zag.
In de avonduren van mijn achtenveertigste levensjaar is dit toch een vreemd gevoel voor me. Dit komt omdat het gevoelig licht denk ik zo maar. Ik probeerde me bij het inlopen voor de geest te halen hoe iemand van mijn leeftijd liep toen ik pak 'm beet twintig was. Het lukte me niet een loper voor de geest te krijgen. Die waren er toen niet zo veel. Later wel natuurlijk. Dan had je echte hardlopers op leeftijd zoals Piet van Alphen of Louis Vink. Ook nu heb je wel generatiegenoten in de veteranencohorten die aardig doorstappen. Maar toen begin 1980 en iemand van tegen de vijftig die 16x 200 voor de grap deed.
Het leek nergens op wat ik vanmorgen deed, waarschijnlijk, en ik had ook niet het gevoel dat het hard ging dus onder 40 seconden zeker niet maar na afloop had ik wel een voldaan gevoel. Nu maar hopen dat de achillespezen het ook leuk vonden. Morgen een op de plaats circuitje zonder schokbelastingen (uit voorzorg)
Comments