be-VRIJ-dings-dag
Er moet gemeten en getest worden. Nog maar weer een keer bloed geven.
Even later is ontbijt. Bij mijn verblijf in quarantaine in China leerde ik niet te kieskeurig te zijn omdat je niet weet wat het volgende eetmoment zal brengen.
Het was onrustig vannacht. Een komen en gaan. Ik lig op een kamer naast de verplegerspost. Dat heeft als voordeel dat ik met oogcontact iemand kan roepen. Ik val weer in slaap nadat ik gevraagd heb om het licht uit te doen.
Op de ronde komt er een nieuwe dokter langs.
Doc Habib : tell me how you walked in….because you were having a heart attack…
Ik doe nog een keer het hele verhaal. Opnieuw krijg ik te horen hoeveel geluk ik heb gehad. Hij legt rustig uit dat de linkerkant er helemaal niet goed uitziet. Ik heb geen zin om te wachten. We houden je onder toezicht, kijken of er reactie op de stents. Dan wil direct opereren. Volgende week al.
Ik lig nog bij te komen van deze resolute actie als ik na de EMG nog weer een andere bloedtest krijg.
Dan moet ik eerst nodig naar de wc even niet in de fles plassen. De fles heeft een grote opening en is niet te misse, het slappe slurfje loost de urine met gemak maar met die fles tussen je dijen voelt het net of je in broek plast. Nu even normaal urineren op het toilet. Ik blijf zitten op de lekkere fauteuil tot ik in de rolstoel moet.
Ik voel me goed. Andres heeft de oplader meegenomen en de telefoon staat roodgloeiend van de whatsapp berichten. Hartverwarmend.
Met de rolstoel naar de röntgen. De Phillipijnse dame vertelt dat ik goed naar de instructie moet luisteren: take a breath - hold you breath - breath out. Ik volg het op en ga heen en weer in het tosti ijzer. Dan naar een andere afdeling. Een man wacht me op en zegt met zachte stem dat hij me gaat onderzoeken. Met de Doppler gaat hij de hals aders en slagaders langs. De frequentie van de tonen gaat omhoog en omlaag al naar gelang de aders.
Als ik weer terug ben vertelt de verpleegster me dat ik naar een andere vleugel ga. Weg van ER naar eigen kamer. Het blijkt een hoekkamer te zijn. Ik kijk uit op de Grote Moskee. Met een beetje fantasie kan ik vanuit het zijraam de compounddaken zien.
Opnieuw een arts, nu een cardioloog, die benieuwd is naar het verhaal. Het zit op de bank te luisteren en ook hij zegt dat ik geluk heb gehad. Een geluk bij een ongeluk ook. Het is een erfelijke kwestie en gewoon pech met het DNA waar cholesterol in de aderen stopt.
Hij vraagt waar ik vandaan kom. Als ik Groningen zeg kijkt hij verrast op bij de G klank. Dan vertelt hij dat hij naar Nederland zou gaan voor een congres maar het visum werd geweigerd. Hij komt namelijk uit Jemen. Het land waar KSA formeel al geruime tijd in oorlog is.
Terzijde: ik weet nauwelijks iets van Jemen. Er is een schimmige oorlog gaande waar Iran-Saoedi Arabië en de Verenigde staten een rol spelen naast godsdienstige belangen. Er zijn tekenen dat het huidige gebied rond Saana het in de bijbel genoemde koninkrijk Sheba is. Er wonen bijna dertig miljoen mensen in een land 14x groter dan Nederland (ongeveer even groot als Thailand).
Ook hij legt nog een keer uit dat ik geluk heb gehad. Het is aan mijn levenswijze te danken dat ik het heb overleefd. Een normaal persoon zou de dood hebben gevonden. Maar door het sporten hebben de haarvaten de bloedstroom overgenomen van de verstopte ader. Lucky sport.
Ik sluit de wereld een beetje buitje en volg op afstand de berichten over Bevrijdingsdag. Wel directe vrienden ingelicht over de situatie. Maak een portret schets, lees een paar bladzijden
Panorama shot van de kamer vanuit bed.
Comments