vorm

play on your strengths- do all you can to address your weaknesses.

Mijn benen zijn in plastic folie gewikkeld en ik voel me een Michelin mannetje. Het knelt bij mijn boven benen en denk zat de benen van glas zijn. 

Mijn voeten passen nauwelijks in de sloffen. Het zijn niet eens varkenspootjes het zijn olifanten poten. Geen enkele vorm te herkennen. Ik slof over de gang met Diana aan mijn zij. Haar warme hand drukt tegen mijn handpalm. Vriendelijke druk. Anders dan de plek onderaan mijn schedel, rechts van mijn oor, waar een kabeltouw gespannen is, het trekt continu mijn hoofd naar rechts.

De buik is hard gespannen. Ik voel het als ik buk. Er loopt een rand over mijn schaambeen. Het is de weke delen remming die me bewustmaakt van de omvang als ik mijn onderbroek probeer op te trekken. De bloeduitstortingen verspreiden zich vanaf rechts naar links. Zelfs mijn piemel is uit vorm. Onherkenbaar dik. 

Bij mijn rechter schouderblad voel ik een constante druk van een duim. Prikken en poeren als er een dislocatie heeft plaats gevonden. Mijn rechter biceps is voor het gevoel compleet bont en blauw geknepen maar er is niks te zien. Toch voelt het alsof iemand me dwingend bij de arm neemt. 

Onder in mijn rug kietelt wol. Iedere beweging met schouder-arm of bekken levert een klik klak geluid op. De schommeling van vocht in mijn borst wordt niet minder. 

Het hoort er allemaal bij. Onderdeel van het herstel proces.

Ondertussen is er een week voorbij en ik voel me nog steeds zwak. Mijn ' hele lijer' is pijnlijk en dan met bij het borstbeen: met ademhalen en slikken ook.

Zitten, staan, wandelen wisselen elkaar af om een beetje de pijn te verlichten.

ik ben compleet uit vorm