Walk in

 Ik word wakker. Het is nog geen vier uur zie ik op mijn telefoon.  Zweet over mijn hele lijf. Ik kijk naar de display van de ac. Hij staat aan. Ik voel me licht. Maar het voelt zwaar als ik opsta. Ik schuifel naar de badkamer. 

Ik kijk in de spiegel. Geen scheef gezicht. Alleen lijkbleek. En zweet. 

Laat wat koud water over mijn polsen stromen. Gelijkertijd sluit ik een douche nemen uit. Wat gebeurt er als ik onderuit ga in de douche cabine? Terug naar de slaapkamer. Ik twijfel: naar bed of Andres wakker maken. Voel nog steeds een vreemd gevoel onder mijn borstbeen. Alsof iemand me op mijn solar plexus vol heeft geraakt. Een dof en zwaar gevoel. Net onder het sternum. 

Ik klop op de deur bij Andres. Slaapdronken stommelt hij naar buiten. Ik voel me slecht en denk dat ik naar het ziekenhuis moet. Ok. Hij stelt alle goede vragen: hoofdpijn, misselijk, stekende pijn in mijn linker arm, stijf gevoel bij nek en schouders. Nee niks. 

Voor alle zekerheid schrijf ik de code van mijn telefoon op, leg mijn paspoort ernaast en pak mijn kaartenhouder met bankpas en iqama. Kun je lopen vraagt Andres. Zeker.

We lopen naar de poort van de compound, de portier is bezig met het ochtendgebed: Fajr: 03.53. Hij staat met zijn armen over elkaar te reciteren en de ogen gesloten. Buiten de deur moet ik even zitten. Door naar de hoek bij Cafe Bene. De terrasstoelen staan er opgestapeld en ik kiest de dichtst bijzijnde lage stapel. Dan langs de winkels naar de het ziekenhuis. Nog een keer zitten. Het zweet breekt me uit naar alle kanten. 

Waar is hier de noodopvang? Door naar de andere kant aan de rechterkant. Andres heeft mijn spullen en beantwoordt de vragen. Door naar ER op een brancard. Van alle kanten komen mensen. Vragen, vragen en voor ik het weet wordt ik onderzocht. You are in a heart attack, sir. 

Naar de operatiekamer. Andres pakt mijn havaianas op en mijn shirtje plus mijn broek. Ik wordt naar binnen geschoven. Van alles wat er daarna is besproken weet ik niks meer te herinneren. Al lang blij dat er iets gaat gebeuren. Blij dat ik leef. Vreemd dat ik niet het gevoel had een hartaanval te hebben. 

Met gesloten ogen voel ik een prik in mijn rechter lies. Ik denk aan de mooiste plekken. Vakanties met Diana. Handschoenen voelen over mijn hele lijf. Ik denk aan Aduard, Slochteren. Gemompel in Engels met een Indiaas accent. Getallen worden genoemd. Ik denk aan de Mannewiek. Het gaat snel en voor ik het weet is het klaar.

De deur door naar buiten. Andres wacht en loopt mee. Er zijn twee stents geplaatst. Ik moet uitrusten. Het is rustig op de afdeling. Een man ligt te ijlen. De verpleegster uit Kerla (vertelt ze me terloops) is vriendelijk en behulpzaam. Andres gaat naar huis. Ik ga slapen. Het is inmiddels iets na vijven.

Als ik weer wakker wordt is het nog vroeg in de morgen. Het is vier Mei. Dodenherdenking.

 In gedachten schrijf ik: 

Gerard Lenting (04-04-1960 - 04-05-2023) was a sports coach from the Netherlands. He started his career in athletics in the Amsterdam region and developed him self to become an international recognized expert/ generalist in physical performance. His admiration for artist like Michelangelo, Picasso, Bowie, Prince and Jan Wolkers was based on the their multiple talents. That's why Lenting liked multi-events.  Born in Slochteren……… 

Als ik wakker wordt gemaakt staat er een grote man in een groen ziekenhuis pak naast het bed. Hij stelt zich voor en vraagt waar ik vandaan kom. Nederland brengt een glimlach op zijn gezicht. “You were very lucky mister Geert”. Hij legt uit dat ik midden in een hartaanval binnen kwam lopen en dat er een ernstige situatie was. Een bloedprop aan de rechterkant van het hart. Opgelost met twee stents. "So what the situation, now, I mean the hard facts", vraag ik. Hij glimlacht opnieuw. Ah you Europeans like the facts, right. Hij kijkt nu serieus en pakt pen en papier en schetst de situatie. 

De linker kant is er slecht aan toe. Twee aders zitten nagenoeg dicht. Stents plaatsen is nu geen optie, pas over twee maanden. Of een bypass operatie maar dat is afhankelijk van verschillende factoren. Good thing is you are alive the bad thing is need surgery to survive this situation!

Zo vliegt de donderdag voorbij. Toen ik arriveerde was het stilletjes maar in de loop van de dag drukte en het blijft lang onrustig. Wisseling van de wacht. De meiden draaien 07-19 shifts. Ook deze verpleegster komt uit India. Ze woont hier met haar man. Ze is hindu vertelt ze me als ik haar rits aan vragen over me heb beantwoord. So I can find you in google search, sir? Lachend zeg ik misschien wel. Slaap onrustig door lawaai, licht en continue gepiep van de apparatuur die registreert wat er met het bloed gebeurd in mijn lijf: bloeddruk, hartslag enzovoorts,