bril

De zoon van de handelsreiziger is dood .

Tussen haakjes staat 49.
Dat getal komt me bekend voor.

Ik zette de computer aan. Ging op de weegschaal staan. Trok een fris loopsetje aan. Schrijver Martin Bril (49) overleden, kopte de Volkskrant.
Ik dribbel naar mijn rondje.

49.
In de laatste weken ‘spreek’ ik mensen via schoolbank.Klasgenoten: de een heeft te maken met werkeloosheid van de partner, een ander met ziekte, iemand zingt in twee koren, een ander is na bijna twintig jaar terug in het geboortedorp en klap op de vuurpijl: iemand is al enige tijd opa.
Dat was eigenlijk wat Bril het meest interesseerde: Hoe rooien de mensen het?.

49.
Dus.

We hadden klasgenoten kunnen zijn.
Maar toen Martin Bril filosofie probeerde te studeren zat ik gewoon nog op de HAVO. Beide in Groningen, dat wel.Hij maakte de studie niet af en ik belandde in de sportwereld. Bril leerde de Groningse binnenstad kennen als zijn broekzak en vertrok naar Amsterdam om daar kennis te maken met DE scene. Ik wist daar niks van af maar luisterde naar Thé Lau en vond die Zwagerman en Scholte maar niks. Later herinnerde alleen de zonnebril daar nog aan: coke, gokken en sex. Zoals zo velen in die tijd altijd een zonnebril op een ontstoken neus verscholen achter een gordijntje. En iedere week een andere vrouw. Hij leefde drie levens in een decennium .

De schaduw loopt met me mee. Soms voor me (zie ik nou een randje vet op de heupen?) soms rechts van me (ik lijk wel gekrompen) en dan weer links van me (waarom drukt mijn buik tegen het shirtje, of ben ik te oud voor een loopsetje?buikspieren, rompspanning niet in je banden hangen...). Was ik maar Lucky Luke.

Bril’s wereld werd steeds kleiner. Zijn observaties melancholischer. De zinnen korter. Goed is beter dan slecht. Een stuk uit de provincie, Groningen als favoriet met een een bijdrage vanaf het marktplein van Harkstede, Slochteren of Garnwerd .
De eerste keer dat ik Bril zag, ik weet niet meer of het een foto of op tv was maar hij droeg een waanzinnig mooi hemd. De latere keren waren geen uitzondering. Mooi hemd, mooi jasje of pak. Alleen de kop veranderde. Weg de holle blik, weg de lange lokken, weg de wenkbrauwen. Hij teerde weg. Toen ik de column over de rolstoel las zocht ik naar wat achtergrond over hem. En luisterde naar het interview wat Mieke van der Weij met hem had. Prachtig. Past ook. Die grote mond van het meisje met de ruige kop van de kwajongen Beide uit een Gereformeerd nest. Beide een beetje gebarsten stem met aparte toon.

Bij het Parool volgde hij Carmiggelt en De Dikke man op, beide vond ik niks (hij ook niet trouwens). Bij de Volkrant stond hij op de Voorkant sinds 2002 en dat was een aanrader. Hoe goed het wel niet was bleek toen er in de vakantie een soort imitatiewedstrijd was. De oppervlakte was hem diep genoeg, zei hij zelf . Martin Brils doel, eindigen op de voorpagina van de Volkskrant, duurde maar negen columns.

Tsja.

bronnen.

1 Death of a salesman; Arthur Miller. De vader van Bril was vertegenwoordiger in waspoeder.
2 http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/238689/2009/04/22/Martin-Bril-1959---2009---Een-rusteloze-alledagsfilosoof.dhtml
3 http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1180037.ece/De_oppervlakte_was_diep_genoeg
4 http://weblogs.nos.nl/methetoogopmorgen/2009/01/05/mieke-interviewt-martin-bril/