uitzending gemist
Het mooiste meisje van de klas.
Gisteren op BVN een uitzending over ene Barbara Broekman [1].
Of beter over het mooiste meisje uit de klas van het Montesori in Amsterdam. Ik geloof niet dat iemand in deze uitzending echt bij haar in de klas zat maar oa. Felix Rottenberg was wel in deze periode op dezelfde school. Sommige jongens wisten nog precies waar zij stonden als Barbara voor het eerst naar ze keek of wat er gebeurde toen ze in bepaalde kleding liep of natuurlijk: de eerste zoen gaf/kreeg. Leuke uitzending. Al weet ik niet of het representatief is voor de rest van de serie die al een jaar loopt begreep ik later. Lekkere muziek uit de jaren zeventig wel gisteravond. Kwam er ook achter dat Broekman een gerenommeerd (textiel)kunstenares [2] is.
Ik snap het precies.
Dat gevoel.
Dat moment, met alles er op en d’r aan, nog steeds op kunnen roepen.
Op de MAVO zat ik met het mooiste meisje in de klas.
Toen had ik nog het idee dat de mooiste vrouwen onbereikbaar zijn. Dat idee heb ik lang gehouden. Hoewel het mooiste meisje uit de klas voor mij wel bereikbaar bleek. Het was wel een eind fietsen op zondagmiddag en het duurde ook een dikke twee jaar voor ik haar bereikte. Of zij mij en ieder geval dat we elkaar van dichtbij leerden kennen.
Ik had altijd wel meiden om me heen. Geen meisjes. Dus niet van die zoete en brave meisjes. Nee, meer meiden met bravoure en een wat jongensachtige uitstraling. Nog steeds heeft dat voor mij iets. ‘ t Is niet mooi maar heeft wat. Mooi is heel wat anders. Kijk, op de mavo vond ik Suzy Qattro [3] dus wel wat maar die blonde van ABBA dus niks. Mooi is voor het oog alleen. Mooi is mode. Schoonheid een ideaal.
Ik doorliep verschillende stadia.
Op de kleuterschool was het zuurtjesverkering met Janneke en ook in de eerste klassen van de lagere school stuurde ik nog een kaartje. Toen ik op een andere lagere school terecht kwam werd ik verlegen van aandacht. Keek stiekem naar Geertje. Die altijd netjes was en ook zo netjes schreef. Het eerste meisje waar ik op afstand verliefd op werd. Zonder dat ze het wist.
Op atletiek had je mooie meiden maar ik viel meer op Coby. Kort koppie en haar mondje altijd klaar. In het dorp vond ik altijd dat andere jongens de mooiste meiden hadden. Zoals Wytze die daar ook op een fraaie manier stoer over deed. En op de middelbare school was Rita dus mooi toch viel ik op Dea. Dea was voor mij niet het schoonste meisje van de klas maar van de hele school.
“Ik ruik haar haar. Ik ruik de frisse zeep en haar zoete parfum. Haar lippen zijn koud aan de buitenkant maar zijn boterzacht en warm als ze haar tong over mijn lippen laat glijden. Ze kijkt me half lachend aan. Ik stamel dat ik hier lang op heb gewacht. Goh, ze is eigenlijk kleiner dan ik dacht.” Ik ook”, fluistert ze. Vreemd terwijl ik toch al uren achter heb gezeten met Frans en ook met tekenen. Bij Engels zit ze ergens anders maar met een beetje schuiven van de tafel zie ik haar toch. Bij Frans zou ik kunnen spieken maar ik durf het niet en verschuil me achter rug.” (fragment uit Vanille, GL)
Ik kan zo de geur van haar blonde haar oproepen. Haar strakke spijkerboek voor me zien en haar gestreepte bloesje met haar spijkerhesje. Een paar jaar geleden zag ik een meisje zingen en ik dacht dat ik Dea zag. Kirsten [5] heb ik een aantal keren zien optreden. Haar heldere stem en mooie dictie zijn on-nederlands. Een meisje met een gitaar dat is toch een stuk opwindender dan zo’n trutje achter een piano. Stoerder ook.
Het mocht niet zo zijn. Trouwens Dea zou nooit optreden.
De eerste zoen in het fietsenhok bij de jeugdsoos op een zaterdagavond. Haar koele lippen. Haar lach. Op de HAVO was het anders. Mijn verkering met Dea had ik uitgemaakt. Ik was bang. Bang dat haar zou verliezen dus maakte ik het zelf uit. Met een smoes. Ik zag me al heel oud worden met haar op een manier zoals iedereen dat deed in het dorp en als ik iets was dan was het dat ik niet zo was als iedereeen en dat ook niet wilde zijn in de toekomst. Eigenlijk was ze ook veel te lief voor mij, dacht ik er nog bij.
Dus toen ik op de havo in de klas zat met Helma wist iedereeen dat zij het mooiste meisje van de klas was. Voor mij was ze vooral dellerig. Een beetje uitdagende, geile uitstraling, mooi maar vooral ook: niks voor mij. Ik keek naar de oudere meiden van de P.A. die door de gang liepen. Marga die al snel als nummer negen –dus bijna de perfecte tien- door het leven ging voor ons als gewone jongens. Mooi, gracieus, en onbereikbaar. Leuker nog was Lolly. Zo benoemd door Jan Noorda. Een vrolijk speels ‘kind’ met blonde haartjes en in mijn beleving vaak zuurstokroze kleding. Mijn mooiste meisje was de kleine donkere Sandra uit een paralel HAVO klas.
Soms zag ik haar en dan was mijn dag goed. Later hadden we samen biologie. Haar prachtige donkere krullende haren, haar mooie lach, de donkere ogen. Het was te veel. Ik verschoot van kleur, stotterde en wist niet wat te doen. Toen ik na twee jaar eens belde was het snel over. Ze was opeens gewoon. Niet meer onbereikbaar. Een droombeeld. Een illusie aandiggelen. Ik ging dus voor de stoere vrouw die goed kon sporten: Annetta. En zoende, omdat Sandra zo onbereikbaar was, met Hollandse meiden van de gestampte pot die in de vertste verte niet chocolade bruin waren en al helemaal geen tropische uitstraling (met een vleugje Indo / Malay / Phillipino) inclusief verrassingen hadden.
Toen ik later nog eens in de schoolbanken zat op het CIOS en de ALO. Was het idee helemaal weg. Het waren gewoon vrouwen en als je wat wilde sprak je ze aan. Mooi of niet mooi. Weg romantische ideeën over onbereikbaar en onaantastbaar. Ze moesten ook naar de wc, hadden ook onhebbelijkheden en ze waren er over de hele wereld in alle soorten, maten en kleuren.
Ik zwijmelde zelf weg bij de gedachte aan Grace Jones, Iman of Grace Jackson. Vrouwen die zeker het stralende middelpunt van de klas waren geweest. Vrouwen met klasse, met glanzende donkere gezichten en lange benen.
Maar het mooiste meisje uit de klas blijft de kleine blonde van een boerderij net buiten Nieuwolda [4] op het Groningse platteland. Met prachtige heldere ogen en kleine sproetjes. Het mooiste meisje van de klas. Dea.
[1] http://www.mooistemeisjevandeklas.nl/aflevering_4
[2] http://www.barbarabroekman.nl/8-news+exhibitions/13-audax.html
[3] http://www.suziquatro.com/images.htm
[4] http://nl.wikipedia.org/wiki/Nieuwolda
[5] http://www.kirstenonline.nl/
Gisteren op BVN een uitzending over ene Barbara Broekman [1].
Of beter over het mooiste meisje uit de klas van het Montesori in Amsterdam. Ik geloof niet dat iemand in deze uitzending echt bij haar in de klas zat maar oa. Felix Rottenberg was wel in deze periode op dezelfde school. Sommige jongens wisten nog precies waar zij stonden als Barbara voor het eerst naar ze keek of wat er gebeurde toen ze in bepaalde kleding liep of natuurlijk: de eerste zoen gaf/kreeg. Leuke uitzending. Al weet ik niet of het representatief is voor de rest van de serie die al een jaar loopt begreep ik later. Lekkere muziek uit de jaren zeventig wel gisteravond. Kwam er ook achter dat Broekman een gerenommeerd (textiel)kunstenares [2] is.
Ik snap het precies.
Dat gevoel.
Dat moment, met alles er op en d’r aan, nog steeds op kunnen roepen.
Op de MAVO zat ik met het mooiste meisje in de klas.
Toen had ik nog het idee dat de mooiste vrouwen onbereikbaar zijn. Dat idee heb ik lang gehouden. Hoewel het mooiste meisje uit de klas voor mij wel bereikbaar bleek. Het was wel een eind fietsen op zondagmiddag en het duurde ook een dikke twee jaar voor ik haar bereikte. Of zij mij en ieder geval dat we elkaar van dichtbij leerden kennen.
Ik had altijd wel meiden om me heen. Geen meisjes. Dus niet van die zoete en brave meisjes. Nee, meer meiden met bravoure en een wat jongensachtige uitstraling. Nog steeds heeft dat voor mij iets. ‘ t Is niet mooi maar heeft wat. Mooi is heel wat anders. Kijk, op de mavo vond ik Suzy Qattro [3] dus wel wat maar die blonde van ABBA dus niks. Mooi is voor het oog alleen. Mooi is mode. Schoonheid een ideaal.
Ik doorliep verschillende stadia.
Op de kleuterschool was het zuurtjesverkering met Janneke en ook in de eerste klassen van de lagere school stuurde ik nog een kaartje. Toen ik op een andere lagere school terecht kwam werd ik verlegen van aandacht. Keek stiekem naar Geertje. Die altijd netjes was en ook zo netjes schreef. Het eerste meisje waar ik op afstand verliefd op werd. Zonder dat ze het wist.
Op atletiek had je mooie meiden maar ik viel meer op Coby. Kort koppie en haar mondje altijd klaar. In het dorp vond ik altijd dat andere jongens de mooiste meiden hadden. Zoals Wytze die daar ook op een fraaie manier stoer over deed. En op de middelbare school was Rita dus mooi toch viel ik op Dea. Dea was voor mij niet het schoonste meisje van de klas maar van de hele school.
“Ik ruik haar haar. Ik ruik de frisse zeep en haar zoete parfum. Haar lippen zijn koud aan de buitenkant maar zijn boterzacht en warm als ze haar tong over mijn lippen laat glijden. Ze kijkt me half lachend aan. Ik stamel dat ik hier lang op heb gewacht. Goh, ze is eigenlijk kleiner dan ik dacht.” Ik ook”, fluistert ze. Vreemd terwijl ik toch al uren achter heb gezeten met Frans en ook met tekenen. Bij Engels zit ze ergens anders maar met een beetje schuiven van de tafel zie ik haar toch. Bij Frans zou ik kunnen spieken maar ik durf het niet en verschuil me achter rug.” (fragment uit Vanille, GL)
Ik kan zo de geur van haar blonde haar oproepen. Haar strakke spijkerboek voor me zien en haar gestreepte bloesje met haar spijkerhesje. Een paar jaar geleden zag ik een meisje zingen en ik dacht dat ik Dea zag. Kirsten [5] heb ik een aantal keren zien optreden. Haar heldere stem en mooie dictie zijn on-nederlands. Een meisje met een gitaar dat is toch een stuk opwindender dan zo’n trutje achter een piano. Stoerder ook.
Het mocht niet zo zijn. Trouwens Dea zou nooit optreden.
De eerste zoen in het fietsenhok bij de jeugdsoos op een zaterdagavond. Haar koele lippen. Haar lach. Op de HAVO was het anders. Mijn verkering met Dea had ik uitgemaakt. Ik was bang. Bang dat haar zou verliezen dus maakte ik het zelf uit. Met een smoes. Ik zag me al heel oud worden met haar op een manier zoals iedereen dat deed in het dorp en als ik iets was dan was het dat ik niet zo was als iedereeen en dat ook niet wilde zijn in de toekomst. Eigenlijk was ze ook veel te lief voor mij, dacht ik er nog bij.
Dus toen ik op de havo in de klas zat met Helma wist iedereeen dat zij het mooiste meisje van de klas was. Voor mij was ze vooral dellerig. Een beetje uitdagende, geile uitstraling, mooi maar vooral ook: niks voor mij. Ik keek naar de oudere meiden van de P.A. die door de gang liepen. Marga die al snel als nummer negen –dus bijna de perfecte tien- door het leven ging voor ons als gewone jongens. Mooi, gracieus, en onbereikbaar. Leuker nog was Lolly. Zo benoemd door Jan Noorda. Een vrolijk speels ‘kind’ met blonde haartjes en in mijn beleving vaak zuurstokroze kleding. Mijn mooiste meisje was de kleine donkere Sandra uit een paralel HAVO klas.
Soms zag ik haar en dan was mijn dag goed. Later hadden we samen biologie. Haar prachtige donkere krullende haren, haar mooie lach, de donkere ogen. Het was te veel. Ik verschoot van kleur, stotterde en wist niet wat te doen. Toen ik na twee jaar eens belde was het snel over. Ze was opeens gewoon. Niet meer onbereikbaar. Een droombeeld. Een illusie aandiggelen. Ik ging dus voor de stoere vrouw die goed kon sporten: Annetta. En zoende, omdat Sandra zo onbereikbaar was, met Hollandse meiden van de gestampte pot die in de vertste verte niet chocolade bruin waren en al helemaal geen tropische uitstraling (met een vleugje Indo / Malay / Phillipino) inclusief verrassingen hadden.
Toen ik later nog eens in de schoolbanken zat op het CIOS en de ALO. Was het idee helemaal weg. Het waren gewoon vrouwen en als je wat wilde sprak je ze aan. Mooi of niet mooi. Weg romantische ideeën over onbereikbaar en onaantastbaar. Ze moesten ook naar de wc, hadden ook onhebbelijkheden en ze waren er over de hele wereld in alle soorten, maten en kleuren.
Ik zwijmelde zelf weg bij de gedachte aan Grace Jones, Iman of Grace Jackson. Vrouwen die zeker het stralende middelpunt van de klas waren geweest. Vrouwen met klasse, met glanzende donkere gezichten en lange benen.
Maar het mooiste meisje uit de klas blijft de kleine blonde van een boerderij net buiten Nieuwolda [4] op het Groningse platteland. Met prachtige heldere ogen en kleine sproetjes. Het mooiste meisje van de klas. Dea.
[1] http://www.mooistemeisjevandeklas.nl/aflevering_4
[2] http://www.barbarabroekman.nl/8-news+exhibitions/13-audax.html
[3] http://www.suziquatro.com/images.htm
[4] http://nl.wikipedia.org/wiki/Nieuwolda
[5] http://www.kirstenonline.nl/
Comments