17 mei
Partijtje afzien.
Het was een beetje mijn eigen schuld. Als je na zeven uur gaat lopen dan tikt het er behoorlijk in. Maar goed in het weekend eens niet voor zessen je bed uit is ook wel eens lekker. Had ik beter wel kunnen doen, dacht ik toen ik nog maar tien minuten onderweg was. Ik had me voorgenomen een ‘lange’ duurloop te doen. Bij dit begrip passen de leestekens als een vette knipoog bij een goedkope grap. Als ik dit in het verleden bij mijn lopers op het programma zette was dit 75-90 minuten lekker draven.
Nu was mijn eigen opdracht zeg maar de helft. Een rondje om het nieuwe winkelcentrum en het grote Khalifa stadion. Maar eerst dus om de velden van Aspire en daar voelde ik al dat het zwaar zou worden. Mijn benen waren nog als lood van een circuitje drie dagen terug en een hersteltrainingkje van twee dagen geleden. De hamstrings trilden als vioolsnaren, de adductoren voelden als hard houten latten en bij iedere stap gingen de diepere bilspieren zich aanspannen maar niet meer ontspannen dus koos ik voor afleiding door op de klinkerweg aan de gootkant te lopen waar deze meeste stenen kops in het zand getikt zijn en dus prima mikpunten zijn voor mijn passen. De mistral hoe zat het daar ook al weer mee? Vroeg ik me af toen de stralen zweet uitbleven en mijn shirtje slechts op enkele plekken aan mijn lijf bleef kleven. De warme wind blies nu in mijn rug. Toen ik de bocht om kwam zag ik de weg lichtjes oplopen maar ik voelde het bij iedere stap als een hellingskoek op de loopband die iedere halve minuut wordt bijgesteld.
Mijn benen voelden nu echt als stalpoten. Ik zocht afleiding. Zag de werkers in hun overalls en dacht aan de bouwvakkers in Lelystad die in hun korte broek aan het werk waren maar door de islamitische gemeenschap werden gevraagd zich netjes te kleden. Heerlijk die intergratie. Hier kom je met je nette korte broek of een driekwart broek op de kuit in heel veel dingen gewoon niet binnen. En de mannen die buiten werken zoeken allemaal zoveel mogelijk de schaduw en bedekken hun huid zoveel het kan.
Waarom loop ik hier dan? Ja, een keer per week een langer loopje had ik me ten doel gesteld. Beetje vetverbranden,want het gevoel dat er steeds iets meebeweegt rond de heupen is niet lekker. Maar mijn mond is compleet droog, het tandvlees ook dus mijn lippen schuren langs de tanden als ik poog wat speeksel te verspreiden in de mond.
Ik besluit dat 33 minuten ook volstaat in dit tempo en sjok nog zeven minuten door om me zelf te belonen met zes keer een versnelling heuvel op. Dan weet je waarom je hamstrings hebt scheldt ik op me zelf. Wat een watje ben je toch. Ik bedoel nog geen drie kwartier gelopen en je ziet er niet uit. Te weinig gedronken gisteren, te laat opgestaan vanmorgen en geen weerstand. Bah.
Ik loop de versnellingen met venijn en dribbel een stukje uit. Laat ik in ieder geval ook nog even wat oefeningen doen en rekken anders was het helemaal niks. Het is een partij afzien geworden deze hele exercitie. Thuis in de spiegel zie ik holle ogen, zweetkorsten en de zwembandjes. Volgende week een nieuwe kans. De finale ijshockey gaat tussen Canada en Rusland. Het koelt me niet af. Ik drink nog maar wat water. Het was afzien.
Maar nu voel ik me weer lekker.
Straks mijn zus bellen want vandaag is het 17 mei: 44 jaar geleden zag ze het licht in Slochteren.
Het was een beetje mijn eigen schuld. Als je na zeven uur gaat lopen dan tikt het er behoorlijk in. Maar goed in het weekend eens niet voor zessen je bed uit is ook wel eens lekker. Had ik beter wel kunnen doen, dacht ik toen ik nog maar tien minuten onderweg was. Ik had me voorgenomen een ‘lange’ duurloop te doen. Bij dit begrip passen de leestekens als een vette knipoog bij een goedkope grap. Als ik dit in het verleden bij mijn lopers op het programma zette was dit 75-90 minuten lekker draven.
Nu was mijn eigen opdracht zeg maar de helft. Een rondje om het nieuwe winkelcentrum en het grote Khalifa stadion. Maar eerst dus om de velden van Aspire en daar voelde ik al dat het zwaar zou worden. Mijn benen waren nog als lood van een circuitje drie dagen terug en een hersteltrainingkje van twee dagen geleden. De hamstrings trilden als vioolsnaren, de adductoren voelden als hard houten latten en bij iedere stap gingen de diepere bilspieren zich aanspannen maar niet meer ontspannen dus koos ik voor afleiding door op de klinkerweg aan de gootkant te lopen waar deze meeste stenen kops in het zand getikt zijn en dus prima mikpunten zijn voor mijn passen. De mistral hoe zat het daar ook al weer mee? Vroeg ik me af toen de stralen zweet uitbleven en mijn shirtje slechts op enkele plekken aan mijn lijf bleef kleven. De warme wind blies nu in mijn rug. Toen ik de bocht om kwam zag ik de weg lichtjes oplopen maar ik voelde het bij iedere stap als een hellingskoek op de loopband die iedere halve minuut wordt bijgesteld.
Mijn benen voelden nu echt als stalpoten. Ik zocht afleiding. Zag de werkers in hun overalls en dacht aan de bouwvakkers in Lelystad die in hun korte broek aan het werk waren maar door de islamitische gemeenschap werden gevraagd zich netjes te kleden. Heerlijk die intergratie. Hier kom je met je nette korte broek of een driekwart broek op de kuit in heel veel dingen gewoon niet binnen. En de mannen die buiten werken zoeken allemaal zoveel mogelijk de schaduw en bedekken hun huid zoveel het kan.
Waarom loop ik hier dan? Ja, een keer per week een langer loopje had ik me ten doel gesteld. Beetje vetverbranden,want het gevoel dat er steeds iets meebeweegt rond de heupen is niet lekker. Maar mijn mond is compleet droog, het tandvlees ook dus mijn lippen schuren langs de tanden als ik poog wat speeksel te verspreiden in de mond.
Ik besluit dat 33 minuten ook volstaat in dit tempo en sjok nog zeven minuten door om me zelf te belonen met zes keer een versnelling heuvel op. Dan weet je waarom je hamstrings hebt scheldt ik op me zelf. Wat een watje ben je toch. Ik bedoel nog geen drie kwartier gelopen en je ziet er niet uit. Te weinig gedronken gisteren, te laat opgestaan vanmorgen en geen weerstand. Bah.
Ik loop de versnellingen met venijn en dribbel een stukje uit. Laat ik in ieder geval ook nog even wat oefeningen doen en rekken anders was het helemaal niks. Het is een partij afzien geworden deze hele exercitie. Thuis in de spiegel zie ik holle ogen, zweetkorsten en de zwembandjes. Volgende week een nieuwe kans. De finale ijshockey gaat tussen Canada en Rusland. Het koelt me niet af. Ik drink nog maar wat water. Het was afzien.
Maar nu voel ik me weer lekker.
Straks mijn zus bellen want vandaag is het 17 mei: 44 jaar geleden zag ze het licht in Slochteren.
Comments