martin bril over de volvo
TWEE VOLVO'S
Laatst reed ik achter mezelf. Dit was tussen Arnhem en Nijmegen. Het was een wonderlijke ervaring. Ik rijd in een Volvo. Hij is erg nieuw en erg zwart. Een V70, T6. Hij heeft twee uitlaten. Dat vind ik persoonlijk erg mooi aan een auto, twee uitlaten, eentje links, eentje rechts. In mijn geval zijn het ook nog elegante uitlaten; niet van die dikke, verchroomde pijpen. Verder heeft de auto aan de achterkant zo'n vleugel boven het achterraam. Ook zit er een klein vinnetje op het dak, alsof de auto een haai is zodra je er mee onder water gaat.
Dus daar rijd ik, tussen Arnhem en Nijmegen. En ineens rijd er een identieke Volvo voor me. De vleugel, de twee uitlaten. Zwart. Je ziet wel meer zwarte Volvo's natuurlijk, maar die T6 is toch tamelijk zeldzaam. Dat zal ermee te maken dat Volvo-rijders vaak rustige, verstandige mensen zijn. Die twee dingen gaan voor mij niet op. Ik ben onrustig, en onverstandig. En toch een fervente Volvorijder. De T6 die nu voor me reed was ook onrustig en onverstandig. Ongelofelijk, wat ging die auto hard. Ik leek het zelf wel, maar dan nog erger.
Hardrijden in Nederland is nog niet zo makkelijk, en zeker niet om een uur of elf 's ochtends in de buurt van Arnhem en Nijmegen. Het is gasgeven en remmen, rechts inhalen, gasgeven, hup weer naar links, en gasgeven. Maar de T6 voor me had er zin in, of misschien was bestuurder op weg naar het sterfbed van zijn oude moeder, dus die wagen vloog over de weg; en ik er achteraan - soms moet je de jongen in jezelf de ruimte geven en het maar van je af laten glijden dan andere weggebruikers je een hufter vinden. So be it. De paardekrachten onder de motorkap moet ook eens eens lekker kunnen loeien.
Na kilometer of tien begon het me te vermoeien. Die gozer voor me leek ook wel harder te kunnen dan ik. Zou hij zijn auto getuned hebben? En waarom had ik dan de mijne nog niet getuned? We waren precies hetzelfde, en toch accelereerde hij sneller weg als er weer eens een voorligger met flitsende koplampen naar rechts was gedirigeerd. Het begon me te intrigeren, maar ik was inmiddels ook zenuwachtig - het ging te hard. Rond de tweehonderd, erboven zelfs, en dan weer ineens honderdtien. Je kunt veel zeggen van hardrijden, maar niet dat het lekker ontspannend is.
Enfin.
Ik raakte uiteindelijk mijn evenbeeld kwijt, en dacht aan die andere keer dat ik mezelf was tegengekomen. Dat was nog in de tijd dat ik in een gele Volvo reed, een 850 T5R. Dat is een redelijk opvallende auto die je niet zo veel ziet, een monster is het. Hoe dan ook; ik stond eens ergens te tanken en nadat ik betaald had en weg wilde rijden, zag ik in de achteruitkijkspiegel een gele T5R op me af komen - zo mogelijk nog wonderlijker dan de ontmoeting met de zwarte T6. Alsof ik even uit mijn eigen leven was gestapt en mezelf nu bij een Total-station zag aan leggen. Ik wachtte nog even tot de wagen bij de pomp achter me stond. Het had me niet verbaasd als ik mezelf te voorschijn had zien komen uit het gele gevaarte, maar het was een leuke dame die verscheen. Ze leek op mijn eigen vrouw. Dat was nog verrassender. Het is altijd leuk om je geliefden onverwachts op een onverwachte plek tegen het lijf te lopen. Alleen kon dat in dit geval niet - maar zo voelde het wel.
Ach - auto's. Voor mij betekenen ze veel, want ik breng een groot deel van mijn leven achter het stuur door. Onlangs kwam ik uit Frankrijk en ik had me voorgenomen op de cruisecontrol naar huis te rijden. Honderddertig en geen kilometer harder. Nou, dat heb ik geweten. Je houdt tijd over als je op de cruisecontrol rijdt. Ik heb dit stukje al rijdend kunnen tikken. Het einde van het echte autorijden, die cruisecontrol, maar misschien het begin van iets nieuws. Wat dat betreft moet je altijd reikhalsend naar de toekomst uitkijken. Daar is de toekomst trouwens ook voor en ooit kunnen we hardrijden op water.
Laatst reed ik achter mezelf. Dit was tussen Arnhem en Nijmegen. Het was een wonderlijke ervaring. Ik rijd in een Volvo. Hij is erg nieuw en erg zwart. Een V70, T6. Hij heeft twee uitlaten. Dat vind ik persoonlijk erg mooi aan een auto, twee uitlaten, eentje links, eentje rechts. In mijn geval zijn het ook nog elegante uitlaten; niet van die dikke, verchroomde pijpen. Verder heeft de auto aan de achterkant zo'n vleugel boven het achterraam. Ook zit er een klein vinnetje op het dak, alsof de auto een haai is zodra je er mee onder water gaat.
Dus daar rijd ik, tussen Arnhem en Nijmegen. En ineens rijd er een identieke Volvo voor me. De vleugel, de twee uitlaten. Zwart. Je ziet wel meer zwarte Volvo's natuurlijk, maar die T6 is toch tamelijk zeldzaam. Dat zal ermee te maken dat Volvo-rijders vaak rustige, verstandige mensen zijn. Die twee dingen gaan voor mij niet op. Ik ben onrustig, en onverstandig. En toch een fervente Volvorijder. De T6 die nu voor me reed was ook onrustig en onverstandig. Ongelofelijk, wat ging die auto hard. Ik leek het zelf wel, maar dan nog erger.
Hardrijden in Nederland is nog niet zo makkelijk, en zeker niet om een uur of elf 's ochtends in de buurt van Arnhem en Nijmegen. Het is gasgeven en remmen, rechts inhalen, gasgeven, hup weer naar links, en gasgeven. Maar de T6 voor me had er zin in, of misschien was bestuurder op weg naar het sterfbed van zijn oude moeder, dus die wagen vloog over de weg; en ik er achteraan - soms moet je de jongen in jezelf de ruimte geven en het maar van je af laten glijden dan andere weggebruikers je een hufter vinden. So be it. De paardekrachten onder de motorkap moet ook eens eens lekker kunnen loeien.
Na kilometer of tien begon het me te vermoeien. Die gozer voor me leek ook wel harder te kunnen dan ik. Zou hij zijn auto getuned hebben? En waarom had ik dan de mijne nog niet getuned? We waren precies hetzelfde, en toch accelereerde hij sneller weg als er weer eens een voorligger met flitsende koplampen naar rechts was gedirigeerd. Het begon me te intrigeren, maar ik was inmiddels ook zenuwachtig - het ging te hard. Rond de tweehonderd, erboven zelfs, en dan weer ineens honderdtien. Je kunt veel zeggen van hardrijden, maar niet dat het lekker ontspannend is.
Enfin.
Ik raakte uiteindelijk mijn evenbeeld kwijt, en dacht aan die andere keer dat ik mezelf was tegengekomen. Dat was nog in de tijd dat ik in een gele Volvo reed, een 850 T5R. Dat is een redelijk opvallende auto die je niet zo veel ziet, een monster is het. Hoe dan ook; ik stond eens ergens te tanken en nadat ik betaald had en weg wilde rijden, zag ik in de achteruitkijkspiegel een gele T5R op me af komen - zo mogelijk nog wonderlijker dan de ontmoeting met de zwarte T6. Alsof ik even uit mijn eigen leven was gestapt en mezelf nu bij een Total-station zag aan leggen. Ik wachtte nog even tot de wagen bij de pomp achter me stond. Het had me niet verbaasd als ik mezelf te voorschijn had zien komen uit het gele gevaarte, maar het was een leuke dame die verscheen. Ze leek op mijn eigen vrouw. Dat was nog verrassender. Het is altijd leuk om je geliefden onverwachts op een onverwachte plek tegen het lijf te lopen. Alleen kon dat in dit geval niet - maar zo voelde het wel.
Ach - auto's. Voor mij betekenen ze veel, want ik breng een groot deel van mijn leven achter het stuur door. Onlangs kwam ik uit Frankrijk en ik had me voorgenomen op de cruisecontrol naar huis te rijden. Honderddertig en geen kilometer harder. Nou, dat heb ik geweten. Je houdt tijd over als je op de cruisecontrol rijdt. Ik heb dit stukje al rijdend kunnen tikken. Het einde van het echte autorijden, die cruisecontrol, maar misschien het begin van iets nieuws. Wat dat betreft moet je altijd reikhalsend naar de toekomst uitkijken. Daar is de toekomst trouwens ook voor en ooit kunnen we hardrijden op water.
Comments