droom afscheid
Het werd een droom afscheid van Kim. Niet alleen won ze haar laatste race tijdens een van de mooiste wedstrijden ter wereld (en de beste van Belgie)maar ook de hemel huilde, het werd een kippevel moment waar heel het stadion van mee zinderde.
Kim Gevaert. Kan terug kijken op een mooie palmares met als topstuk een zilveren OS plak.
Zelf vind ik het niet een bijzonder mooie vrouw (dit in tegenstelling tot velen) maar wel een bijzondere atlete. Gevaert wacht nu op Djeke Mambo's aanzoek. (die ze heel lief in het frans bedankte, zoals ze eerst papa en mamma Gevaert in sappig vlaams had bedankt toen ze op het podium stond met micro en toegezongen was door Clousseau).
Wat zul je na vanavond het meest missen?
'God, die 100 meter is zo'n mix van emoties. Je kunt zo down zijn, maar ook zo euforisch. Hard werken voor iets dat dan ook lukt, daar krijg ik zo'n kick van. Dat is een onbeschrijflijk gevoel. Dat zal ik heel hard missen.'
(sportwereld be)
De eerste trainer.
Nog nooit heeft Gust Verstraeten (73) zijn verhaal gedaan. Nochtans mag de kleermaker uit Werchter de eer opeisen dat hij Kim Gevaert in het onooglijke Wespelaar ontdekt heeft en haar als eerste trainer begeleidde. Zonder haar te veel hooi op de vork te laten nemen en met een hart van koekenbrood. 'Ze heeft het toch ver gebracht hé?'
Tot ver in zijn zestigste levensjaren deed Gust Verstraeten aan atletiek, zo vestigde hij in 1992 een Belgisch record bij de 50- tot 55-jarigen toen hij in Mol 25.4 liep op de 200 meter. Als hij de deur opent van zijn woonst in Werchter torst hij nauwelijks overgewicht en maakt zelfs een hippe indruk met zijn metaalkleurige brilletje. 'De kinderen spraken me aan als Gust. Niet als trainer of meneer Gust. Een meneer was ik niet.'
'Kim heb ik in 1993 leren kennen, ze was net vijftien. Zus Sigrid en broer Marlon waren al lid, en de andere broer John zou het later worden. Ik heb nog een zus, zei Marlon, maar zij komt niet graag: ze speelt piano. Breng haar toch eens mee, stelde ik voor. Op een woensdag had hij een meisje bij zich met lang haar dat in een staartje gebonden was. Kim. Ze liep iedereen naar huis in de opwarming: ik zei onmiddellijk aan Marlon dat ze een kampioene kon worden. Je zag dat aan haar manier van loslopen: een ander houdt zijn armen zoals een bokser, zij niet.'
'Ze had toen al de technische klasse van een spurter: hoge knieën, armen los, soepel, de grote paslengte, niet geforceerd. Ze voelde direct alles aan.Eén keer legde je iets uit aan Kim en ze had het beet. Dat is zalig zo iemand, niet te geloven.'
Boetes
'Marlon en ik hebben Kim achter de veren moeten zitten, want ze trainde onregelmatig. Soms een week niet: als een vriendin verjaarde, bleef ze soms weg. Ik zette een complot op met Marlon. We schreven Kim in voor een wedstrijd. Als ze niet wilde meedoen, zouden we zeggen dat ze een boete kreeg. Dat is ook een regel van de atletiekbond, tenzij je een doktersattest voorlegt. Maar over dat attest zwegen we. En ik vroeg Marlon haar te zeggen dat ze de boete uit eigen zak zou moeten betalen. Hij ging akkoord.'
'Wel, ze deed inderdaad niet mee. De truc lukte: de volgende keer deed ze mee, en ze was meteen tweede in het provinciaal kampioenschap. Ze had amper een paar keer getraind. Gestimuleerd door meer mooie uitslagen kwam ze op de duur geregeld trainen. Soms stond er één training per week op het programma, soms twee. Terwijl senioren die haar klopten misschien vier of vijf keer trainden, maar bij mij heeft niemand zich kapot getraind. Ik nam in hun beginjaren ook geen tijd op tijdens de training omdat ze daar dan op mikken en verkrampt lopen.'
Boze Nancy C.
'Kim was niet van bij het begin ambitieus maar wel toen het begon te vlotten. Na een tijd zei ze dat ze graag dit en dat zou verwezenlijken, en vroeg ze of haar dat zou lukken. Ja, zei ik. Je mocht haar anderzijds niet te fel loven. Als ik het al eens durfde te doen, zei ze dat ik dat niet meer moest doen. Eerlijk moest je ook zijn met haar. In het begin had ze het moeilijk met negatieve reacties van tegenstanders. Op een keer had ze Nancy Callaerts geklopt, en vroeg ze me wat ze haar misdaan had. Want ze zegt niks tegen mij. Ik wilde haar op het podium een hand geven en ze weigerde. Trek je dat niet aan kinneke, was mijn antwoord, da's jaloezie. Je moest haar trouwens niet oppeppen, wel geruststellen. Zinnen zoals: je kunt het, loop je eigen wedstrijd, trek je niets aan van de anderen.'
'Op een keer stapte ze op me af, ze had de humaniora beëindigd. Gust, ik moet iets vragen. Kimmeke? Ik heb een uitnodiging gekregen van een universiteit in de Verenigde Staten om te studeren en dat te combineren met atletiek. Ze zou er een jaar verblijven, en dus vroeg ik of ze haar familie zou kunnen missen. Moeilijk, ik denk het niet, antwoordde ze, en daarop heb ik aangeraden het niet te doen. En ze heeft het niet gedaan.'
'Op het laatst bij mij trainde ze drie keer. In het begin wilde ze geen 200 meter lopen. Ze geloofde dat ze het niet kon, en trainde ook niet altijd even graag. En de 200 meter ís zwaarder: in de rechte lijn komt je melkzuur op en verkramp je. Maar haar eerste 200m volbracht ze wel in 26.00! Ze had evenveel talent voor de 400 meter. Als ze zich op die afstand had toegelegd, was ze bij de wereldtop geëindigd, want in dat nummer is de concurrentie wat minder zwaar. Dan moet je wel heel zwaar trainen, maar ik denk dat ze een tijd rond 50 seconden aankan. Ze heeft het nooit gedaan wegens die zware trainingen, denk ik. Kim en trainen... Als je haar deed uitlopen en zei: Kimmeke, drie ronden, dan had ze na één of anderhalve ronde al gedaan. Je kon haar niet tot iets verplichten, ze had een sterke eigen wil. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind haar een toffe meid.'
Geen contact meer
'Na een jaar of vier, vanaf 1996 als ik me niet vergis, is ze ook met Rudi Diels beginnen te trainen. Ik heb dat in de krant moeten lezen. Ze zei achteraf dat ze het niet had durven zeggen uit schrik voor mijn reactie. Terwijl ik het wel begreep. Achteraf hebben we geen contact meer gehad. Jammer, maar ik koester de herinneringen. Het was fantastisch om haar te trainen. En ze heeft het toch ver gebracht hé?'
Kim Gevaert. Kan terug kijken op een mooie palmares met als topstuk een zilveren OS plak.
Zelf vind ik het niet een bijzonder mooie vrouw (dit in tegenstelling tot velen) maar wel een bijzondere atlete. Gevaert wacht nu op Djeke Mambo's aanzoek. (die ze heel lief in het frans bedankte, zoals ze eerst papa en mamma Gevaert in sappig vlaams had bedankt toen ze op het podium stond met micro en toegezongen was door Clousseau).
Wat zul je na vanavond het meest missen?
'God, die 100 meter is zo'n mix van emoties. Je kunt zo down zijn, maar ook zo euforisch. Hard werken voor iets dat dan ook lukt, daar krijg ik zo'n kick van. Dat is een onbeschrijflijk gevoel. Dat zal ik heel hard missen.'
(sportwereld be)
De eerste trainer.
Nog nooit heeft Gust Verstraeten (73) zijn verhaal gedaan. Nochtans mag de kleermaker uit Werchter de eer opeisen dat hij Kim Gevaert in het onooglijke Wespelaar ontdekt heeft en haar als eerste trainer begeleidde. Zonder haar te veel hooi op de vork te laten nemen en met een hart van koekenbrood. 'Ze heeft het toch ver gebracht hé?'
Tot ver in zijn zestigste levensjaren deed Gust Verstraeten aan atletiek, zo vestigde hij in 1992 een Belgisch record bij de 50- tot 55-jarigen toen hij in Mol 25.4 liep op de 200 meter. Als hij de deur opent van zijn woonst in Werchter torst hij nauwelijks overgewicht en maakt zelfs een hippe indruk met zijn metaalkleurige brilletje. 'De kinderen spraken me aan als Gust. Niet als trainer of meneer Gust. Een meneer was ik niet.'
'Kim heb ik in 1993 leren kennen, ze was net vijftien. Zus Sigrid en broer Marlon waren al lid, en de andere broer John zou het later worden. Ik heb nog een zus, zei Marlon, maar zij komt niet graag: ze speelt piano. Breng haar toch eens mee, stelde ik voor. Op een woensdag had hij een meisje bij zich met lang haar dat in een staartje gebonden was. Kim. Ze liep iedereen naar huis in de opwarming: ik zei onmiddellijk aan Marlon dat ze een kampioene kon worden. Je zag dat aan haar manier van loslopen: een ander houdt zijn armen zoals een bokser, zij niet.'
'Ze had toen al de technische klasse van een spurter: hoge knieën, armen los, soepel, de grote paslengte, niet geforceerd. Ze voelde direct alles aan.Eén keer legde je iets uit aan Kim en ze had het beet. Dat is zalig zo iemand, niet te geloven.'
Boetes
'Marlon en ik hebben Kim achter de veren moeten zitten, want ze trainde onregelmatig. Soms een week niet: als een vriendin verjaarde, bleef ze soms weg. Ik zette een complot op met Marlon. We schreven Kim in voor een wedstrijd. Als ze niet wilde meedoen, zouden we zeggen dat ze een boete kreeg. Dat is ook een regel van de atletiekbond, tenzij je een doktersattest voorlegt. Maar over dat attest zwegen we. En ik vroeg Marlon haar te zeggen dat ze de boete uit eigen zak zou moeten betalen. Hij ging akkoord.'
'Wel, ze deed inderdaad niet mee. De truc lukte: de volgende keer deed ze mee, en ze was meteen tweede in het provinciaal kampioenschap. Ze had amper een paar keer getraind. Gestimuleerd door meer mooie uitslagen kwam ze op de duur geregeld trainen. Soms stond er één training per week op het programma, soms twee. Terwijl senioren die haar klopten misschien vier of vijf keer trainden, maar bij mij heeft niemand zich kapot getraind. Ik nam in hun beginjaren ook geen tijd op tijdens de training omdat ze daar dan op mikken en verkrampt lopen.'
Boze Nancy C.
'Kim was niet van bij het begin ambitieus maar wel toen het begon te vlotten. Na een tijd zei ze dat ze graag dit en dat zou verwezenlijken, en vroeg ze of haar dat zou lukken. Ja, zei ik. Je mocht haar anderzijds niet te fel loven. Als ik het al eens durfde te doen, zei ze dat ik dat niet meer moest doen. Eerlijk moest je ook zijn met haar. In het begin had ze het moeilijk met negatieve reacties van tegenstanders. Op een keer had ze Nancy Callaerts geklopt, en vroeg ze me wat ze haar misdaan had. Want ze zegt niks tegen mij. Ik wilde haar op het podium een hand geven en ze weigerde. Trek je dat niet aan kinneke, was mijn antwoord, da's jaloezie. Je moest haar trouwens niet oppeppen, wel geruststellen. Zinnen zoals: je kunt het, loop je eigen wedstrijd, trek je niets aan van de anderen.'
'Op een keer stapte ze op me af, ze had de humaniora beëindigd. Gust, ik moet iets vragen. Kimmeke? Ik heb een uitnodiging gekregen van een universiteit in de Verenigde Staten om te studeren en dat te combineren met atletiek. Ze zou er een jaar verblijven, en dus vroeg ik of ze haar familie zou kunnen missen. Moeilijk, ik denk het niet, antwoordde ze, en daarop heb ik aangeraden het niet te doen. En ze heeft het niet gedaan.'
'Op het laatst bij mij trainde ze drie keer. In het begin wilde ze geen 200 meter lopen. Ze geloofde dat ze het niet kon, en trainde ook niet altijd even graag. En de 200 meter ís zwaarder: in de rechte lijn komt je melkzuur op en verkramp je. Maar haar eerste 200m volbracht ze wel in 26.00! Ze had evenveel talent voor de 400 meter. Als ze zich op die afstand had toegelegd, was ze bij de wereldtop geëindigd, want in dat nummer is de concurrentie wat minder zwaar. Dan moet je wel heel zwaar trainen, maar ik denk dat ze een tijd rond 50 seconden aankan. Ze heeft het nooit gedaan wegens die zware trainingen, denk ik. Kim en trainen... Als je haar deed uitlopen en zei: Kimmeke, drie ronden, dan had ze na één of anderhalve ronde al gedaan. Je kon haar niet tot iets verplichten, ze had een sterke eigen wil. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind haar een toffe meid.'
Geen contact meer
'Na een jaar of vier, vanaf 1996 als ik me niet vergis, is ze ook met Rudi Diels beginnen te trainen. Ik heb dat in de krant moeten lezen. Ze zei achteraf dat ze het niet had durven zeggen uit schrik voor mijn reactie. Terwijl ik het wel begreep. Achteraf hebben we geen contact meer gehad. Jammer, maar ik koester de herinneringen. Het was fantastisch om haar te trainen. En ze heeft het toch ver gebracht hé?'
Comments