Nieuwe normen

Na een lange dag neem ik plaats in een rustige coupé. 5 minuten later start een vrouw een luid telefoongesprek. Geïrriteerd zeg ik: „Zou u het gesprek op het balkon willen voeren?” Ze antwoordt met een boze blik. Een passagier knikt me bemoedigend toe. De vrouw hangt op, maar start een nieuw telefoongesprek. Verontwaardigd vraag ik haar het gesprek elders voort te zetten; ongemerkt heb ik een scène in gang gezet. Dan staat een dame op: „Weet u dat er verderop een stiltecoupé is? Daar ga ik nu heen!” Aangemoedigd sta ik op. Geschokt kijkt de dame me aan en zegt: „Ik stoorde me niet aan het telefoongesprek, maar aan u!”

(NRC.nl IK, Vincent ’t Sas)

Ook zo de ervaring vandaag met de trein. De stilte coupe is toch niet zo stil....Eerst het irritante geluid van een overgaande telefoon, dan een verstaanbaar gesprek. Al dat gepraat. En als je dan vriendelijk vraagt dat gepraat in een andere coupe te doen...of gewoon nu graag stil zijn... Kijken ze me aan of ik van een andere wereld kom. Zucht. Weinig resultaat dus vooral door blijven ademen.

(bewerkte Facebook status Diana Nijboer)

Als ik in het atletenbusje zit op weg naar het trainingscentrum zet een van de meisjes haar telefoon aan. Er klinkt muziek. Ik kijk om me heen en niemand reageert. Ik vraag haar of ze de muziek leuk vindt, ze knikt. Ik zeg: "Doe dan een koptelefoon op, dan hoeven wij niet mee te genieten van jouw muziek." Mokkend doet ze het geluid zachter. De rest kijkt me vragend aan. Waar maak ik me druk om?
(ervaring Gerard Lenting)

Met het toenemende aantal functies van de telefoon (bios,concertzaal, camera, spelcomputer enz) neemt ook de persoonlijke ruimte die mensen die zo'n ding bezitten toe. Ze claimen de ruimte. Bommeren zich niet om de ander. Werkelijk overal klinken dus ongewenste telefoongeluiden en met name in de openbare ruimte is dit voor mij erg irritant. Ik kan maar moeilijk wennen aan de nieuwe normen. Of hecht ik te veel waarde aan de oude? Maar ja wat is normaal?