mijn tante Trijn

De ogen als verre sterren.
De schittering van vervlogen tijden

Het vuur gedoofd
maar de glans bleef
Ook achter snel geknipper

Een teken dat er meer smeulde
Diep in het verborgene

De lieve lach blijft
niet steken bij de mond
Maar de sterren stralen mee
Uit het supernova van gevoel

Veur mie nait doeken
As laif jonkje
Ik krieg ’n omhelz’n
As ain dei ze mag

Mijn favoriete tante, vanaf het eerste moment hadden we een klik met elkaar, is heen gegaan. Niet zo maar overleden maar na een uiterst verzet weggegleden uit het bestaan.
De laatste keer dat ik haar zag en sprak maakte ze zich zoals gewoonlijk meer druk om iedereen om haar heen dan om zich zelf. Nog meer dan normaal was er de contradictie. Ja, ja prevelen en dan hardop Nee toch, zeggen met de hand voor de mond. Of nee, oh nee knikken om dan hard JAA! te schateren.
Slechts terloops kwam haar gesteldheid te sprake toen ze zich verontschuldigde voor haar huid en haar.
Tante Trijn, de zus van Oma Annie is slechts 72 jaar geworden.